HET LEREN LEVEN MET DE DOOD

Zo nu en dan krijg je soms de indruk dat doodgaan een feest kan zijn.

Sommigen bouwen er zelfs een feestje van, onder het motto, in de hemel is geen bier en daarom drinken wij het hier.

Je zou dan kunnen concluderen dat men verwacht dat iedereen de hemel mag binnen gaan. Dronken van vreugde zelfs.

Maar dat is beslist een vertekenend beeld.

Ik hoorde laatste een dominee de twaalf artikelen van het geloof voorlezen bij een begrafenisdienst.

Eerlijk gezegd was het of ik deze geloofsartikelen voor het eerst hoorde.

Het drong diep tot mij door, wat kennelijk niet altijd het geval geweest is.

Wat een ernstige inhoud. Eigenlijk vreemd dat kerken onderling soms redetwisten, terwijl het toch een geloofsbelijdenis is van gezamenlijke christelijke kerken.

Een aantal jaren geleden ben ik dicht bij de dood geweest.

Eerlijk gezegd had ik daar op dat moment  geen problemen mee, want als mijn leven zou eindigen zou ik in Gods armen vallen, zoals het ook verwoord wordt in een lied wat ik in mijn jeugd heb geleerd: "Veilig in Jezus armen, veilig aan Jezus hart"'.

Maar dit gebeurde niet, ik moest (mocht)  verder met een opdracht om het Evangelie te verkondigen, ook op deze weblog. Op mijn wijze weliswaar.

De dood is niet leuk vooral  niet voor achterblijvers. Maar je moet er mee leren leven.

Voor elk volwassen mens kan er een strijd aan vooraf gaan.

Dat kan dat je daar al in je jeugd mee te maken gehad heb, of voor het eerst van je leven.

In een Bijbelgedeelte kwam ik deze uitspraak tegen:

De dood is een overstap van het tijdelijk naar het eeuwige  leven (vrij vertaald).

Door dit nu op te schrijven maak ik het me ook meer bewust.

Waar geen verdriet is en geen pijn.

Om eeuwig bij Hem te zijn.

Niet te geloven toch?