ZON EN SCHADUW

Ik zag een baby, rossig van kleur

Een paar heldere kijkers

Vol verwachting

Het oog naar de zon gericht

  

Ik zag een oude man

Zittend op een bankje

bij een begraafplaats

Zijn hoofd steunend

op zijn handen

waarbij de ellebogen

hun steunpunt vonden

op z'n lichaam

Zijn lichaam naar

de aarde gericht

waar hij straks

ook zou komen

  

Ook hij was onbevangen

ter wereld gekomen

En wat had de aarde

hem gebracht?

Niets dan zorgen en verdriet

Tranen gleden langs

de diepe groeven

van zijn gezicht

Hij liet ze maar gaan

het leven was nu

eenmaal een tranendal

Een schaduw

  

Maar ook als de vrucht

sterft zal ze weer opstaan

en samen met de kinderen

heeft hij geen zon

meer nodig

God is alles en in allen

voor wie dit aanvaarden wil.