MENSEN VAN GOEDE WIL

Mensen van goede wil, echt ze zijn er nog wel, bij bosjes zelfs.

Jonge mensen die hun zitplaatsen in bussen en treinen nog afstaan voor invaliden en/of ouderen.

Of het nu komt door mijn grijswitte haren, maar ik ontmoet altijd wel aardige mensen als ik op reis ben.

Het verkwikt mijn ziel om het in wat bijbelse termen te zeggen.

Maar ook als ik niet op reis ben en gewoon een ritje maak op mijn snorfiets, valt het geluk me soms ook toe.

Zo ook enkele dagen geleden. Ik genoot van mijn ritje naar de binnenstad van Zwolle waar ik enkele boodschappen moest doen.

Maar op de terugweg stond mijn trouwe vriend, zoals ik mijn snorfiets weleens noem, opeens stil.

Och dacht ik, ik zet de benzinenkraan even op reserve en dan kan ik voorlopig weer verder. Maar mijn vriend vertikte het.

Toen liep ik maar verder met mijn snorfiets aan mijn hand.

"Kan ik u helpen", vroeg een man die zijn hond net uitgelaten had. "Wat is er aan de hand?"

"Wel hij vertikt het om te starten", zei ik.

"Als u mijn hond even vast wil houden, zal ik het even proberen".

Hij deed zijn uiterste best maar kon toch de snorfiets niet aan de praat krijgen helaas. "Weet u wat u doen moet volgens mij, de snorfiets hier bij mijn huis  laten staan, dan breng ik u met de auto naar huis".

Maar op dit voorstel ging ik niet in, en zei, "nee ik ga maar lopend naar Zwolle-Zuid  en kijk wel hoever ik kom. Maar ik vind het wel aardig van u om dit aan te bieden".

Zo gezegd ook zo gedaan.

En het viel reuze mee, al was het nog een eind lopen naar het benzinestation in Zwolle-Zuid.

Maar toen ik een verhoging opmoest van een brug viel de last mij toch wel al te zwaar en snakte ik naar adem.

Toen ik de brug af was zag ik een muurtje waar ik op kon rusten in de schaduw.

Er kwam een mevrouw voorbij met een hond.

"Kan ik u soms helpen?"

Ik vertelde haar hoe de vork in de steel zat en zij haalde mij over om bij haar aan de overkant een poosje te komen uitrusten.

Daar kon ik weer op mijn verhaal komen. En het was nog reuze gezellig ook.

Maar hoe nu verder. Kon ik het aan om nog zo'n kilometer verder te lopen met een viaduct in het vooruitzicht?

Het was het proberen waard. Maar de gastvrouw vond dit geen leuk idee.

En toen haar man thuis kwam ging die met mijn snorfiets naar de dichtsbijstaande benzinepomp om te kijken of hij daar wat kon tanken.

Ik betwijfelde of hij daar terecht kon omdat er niet zoveel benzinestations meer zijn die mengsmering hebben waar mijn snorfiets naar verlangde.

En na een half uurtje kwam hij naar huis, doorgezweten,maar zonder benzine.

Mevrouw had inmiddels goed nagedacht wat de oplossing kon zijn.

Om het overige verhaal kort te maken vertel ik dit puntsgewijs.

Wij in haar auto, naar mijn huis in Zwolle-Zuid. Een jerrycan gepakt en toen naar het benzinestation waar wel mengsmering te koop was.

Weer terug naar haar eigen huis waar mijn snorfiets geduldig stond te wachten voor de nodige brandstof.

En even later reed ik blij en verheugd naar huis, onder het motto:

Er is echt nog wel een goed soort mensen op deze aardbodem.

Een mooie bos bloemen was het beslist ook wel waard.

Maar een leer voor mij om niet al te lang te wachten met het vullen van de benzinetank natuurlijk.

Want ook de reserve kan op zijn, naar beide kanten weliswaar.