EEN MIDDAGJE UIT

Het was lekker weer, niet te koud en niet te warm

Heerlijk om de snorfiets te pakken voor een tochtje met de pont om naar Hattem te gaan

Terug wilde ik over de Ysselbrug gaan. Maar eerst wilde ik een hapje eten.

Het duurde een poosje voordat het eten geserveerd was wat ik besteld had. Maar dat vond ik niet erg, want ik had een prachtig plaatsje  op het terras Plus bofte ik, want er kwam een optocht  van zo'n 30 tilbury's voorbij, die getrokken werden door prachtige paarden.

Soms met een of twee paarden ervoor En een tilbury werd zelfs door vier paarden getrokken.

In het hoekje van het terras zat een dame en een heer.

Zij kregen als eerste het eten geserveerd.

Voordat zij gingen eten vouwden zij de handen om te danken,

Toen kreeg ik mijn portie en ook ik liet het danken niet achterwege.

Onderwijl waren er een paar jongere dames binnen gekomen en ook zij vouwden de handen om te bidden en/of te danken.

Het verraste me wel want dat zie je echt niet zoveel meer gebeuren tegenwoordig.

Ik stapte op wenste de dames een verdere voortzetting van het eten en wilde vertrekken. Toen kwamen de twee jongere dames naar me toe en zeiden" wat lijkt u veel op mijn oma,  u kon er wel een jonger zusje van zijn". Ik vond dat wel grappig. Toen zij weer naar hun plaats wilde gaan zei ik nog even: " U viel me wel op omdat u dankte voor het eten, dat zie je niet zoveel meer in een restaurant."

"U deed het toch ook", zeide ze.

Een andere dame stond buiten te wachten en keek me aan alsof zij mij kende, "Moet ik u ook kennen" zei ik tot haar. Maar dat bleek niet het geval, maar ze zei: "u komt zeker niet uit deze streek vandaan".

"Nee zei  ik, oorspronkelijk kom ik uit Rotterdam -Pernis vandaan".

"O". zei ze, "dat dacht ik wel aan uw spraak te horen".

Zo zie je dat een doorsnee oma op kan vallen zonder dat je daarvoor moeite hebt gedaan.

Ja, samen op weg kan ook op deze manier naar voren komen.,