DE CYCLAMEN

Op mijn verjaardag kreeg ik bovenstaande plant van mijn
zuster en mijn zwager.
"O wat is dat een mooie" riep ik uit.
"Ik heb in tijden niet zo'n mooie cyclame gehad".
"Nu ik hoop dat je er veel plezier aan zult beleven",  zei mijn zwager, "want je zuster lukt het bijna nooit om er langdurig van te genieten".
Ik mompelde zoiets van:"ja je moet er misschien wat groene vingers voor hebben".
Of ik dat wel had zou in de toekomst blijken.
Na een weekje moest ik de plant een lauw warm badje geven.
Maar tot mijn schrik zag ik dat er stengels waren die een buiging maakten. En ook van al die mooie kleine knopjes
waren de stengeltjes slap en amechtig.
Gelukkig had ik er de eerste dagen al een foto van gemaakt zodat ik er een goed aandenken aan had.
Een telefoontje van mijn andere zuster aan wie ik de nederlaag van de plant meedeelde.
"Nou zeg" zei ze "dat is ook wat moois ik heb met hetzelfde euvel te kampen gehad".
Volgende telefoontje kwam van mijn andere zuster.
Zij snapte er ook niets van want vroeger kon ze de plant heel lang overhouden en nu ...
Hoe het ter sprake kwam weet ik niet meer maar mijn
vierde zus kwam met zo''n zelfde verhaal aan.
Maar deze toog naar de bloemist.
En die vertelde de ware toedracht:
"Vroeger kon je de plant beter goed houden, soms wel jaren
maar toen zat er een bol in de pot. Maar dat vergt zoveel werk en tijd dat het nu zonder bol opgepot wordt".
Mijn cyclame.
Prachtig om te zien.
Maar je hebt er geen groene vingers voor nodig om er lang van te kunnen genieten.