KERSTBOOMVERBRANDING

Eigenlijk is 6 Janari de tijd om de boom af te tuigen vertelde een vriendin aan mij.

Dus vandaag is de dag. Nu heb ik van de kerstboomverbranding weinig last omdat ik een kunstboom heb dit keer.

Het was wel een grappige geschiedenis, want met Kerst had ik geen boom. Mijn hoofd stond er niet zo naar mede door verdrietige omstandigheden in de familie.

Maar na de Kerst zag ik tot mijn verrassing een kerstboom in een winkel staan, die nog afgetuigd moest worden. Voor tien euro kon ik hem meenemen. Met verlichting en versiersel. Gelukkig hielp de chef van de winkel want hij zat vol met versiersel zodat je haast niet meer zag dat het een kunstboom was.

De eerlijkheid gebiedt dat het nog wel een opgave was om de boom naar huis te krijgen op de fiets, maar mijn vriendin die bij mij was had een grote mand op haar fiets waar de kerstboom wat gebogen in kon.

En zo heb ik oud en nieuw gevierd met een echte lichtjesboom.

Ik dacht zo nu en dan aan de tijd dat ik jong was, toen hadden wij geen lichtjes boom. 'Het was heidens, zo werd mij geleerd. Naderhand heb ik wel begrepen dat dit heidense gebruik wel centen koste en dat hadden mijn ouders er beslist niet voor over.

En trouwens waar had hij neergezet moeten worden in een kamer met een bedstede, waar behalve mijn ouders, nog 10 kinderen overdag in geherbergd moesten worden?

Maar toch heb ik aan de Kerst van toen nog wel fijne herinneringen.

Een kersttimp was er volgens mij wel altijd.

En behalve de kerkdienst, ook zonder boom, had je ook het kerstfeest van de zondagschool. Een gebeurtenis, want daar kreeg je behalve het kerstverhaal ook nog een vrij verhaal wat de moeite waard was, want vertellen konden ze vroeger.

En dan de chocolademelk met een kerstkransje. Volgens mij had je die zelfs in de oorlogstijd.

En tenslotte een sinaasappel en een leesboek.

Geweldig!

Ik weet dat er ook nu nog veel boekjes in omloop zijn, die als een kleinood zijn bewaard.

Ook weet  ik nog dat ik een keer een boek kreeg wat ik niet zo mooi vond, een beetje te wijs voor mij, maar waar ik een van de jongens, die als oorlogsvrijwillgers in Indië zaten, mee verrast heb.

Ik kreeg een bedankbriefje terug waarin mij gevraagd werd of ik zijn correspondentievriendin wilde worden.

Ik was toen ik het stuurde geloof ik 14 jaar en vond mij daarvoor te jong.

Een van mijn oudere zusters heeft dit toen overgenomen.

Zo zijn dit keer heden en verleden bij elkaar gevoegd, met de wetenschap dat iedere tijd ook lichtpuntjes heeft.

Ps

Reacties heb ik bij voorkeur in het NEDERLANDS