EVENWICHT

 

Toen ik 20 jaar geleden naar buiten kwam met ernstige gedichten zei  iemand tegen mij: "wat ben je toch diepzinnig, je bent toch nog niet zo oud?"

Dat was ook zo. Maar des al niet te min kwamen de gedichten toch uit mijn koker.

Ik denk dat het gekomen doordat ik diverse keren dicht bij de dood gweest ben. Bijna-dood-ervaring,  kort samengevat.

Dan denk je zeer geconcentreerd, wat het volgende simpele gedichtje weergeeft.

EVENWICHT

Als je doodmoe bent denk je geconcentreerd

Dit lijkt me voor de dood niet zo verkeerd

Maar het geeft wel veel gedonder ...

Want daarna ga je meestal wel kopje onder

 

Maar als je je koppie boven water weet te houden

En je komt weer uit de strijd

Dan schud je vlug je koppie

En zegt dat is geen kleinigheid

 

Het mooie lijkt alleen wat mooier

Het vuile dubbelvuil

Dat komt omdat je bent gekomen

Uit een hele diep kuil

 

Je moest daar wel aan wennen

't Was niet zoals het vroeger was

Dat komt door je onevenwichtigheid

Je ligt nog niet waterpas

 

Langzaam komen de dingen

Gewoon weer bij elkaar

Het is alleen wat grijzer

En dat geldt niet alleen voor 't haar

 

Zo word je weer gezond

Maar door de littekens

Houd je heel je leven

Die diepe achtergrond

 

En neem dit aan van mij

Daarmee ben ik nu blij.

*** sorry

PS.

Voor die tijd maakte ik ook wel gedichtjes (met een dubbele bodem) onder de schuilnaam  Monfer de mol.

Wie het vatte kan vatte het.