WAT IN HET VAT ZIT VERZUURT NIET

In deze tijd komen er altijd veel herinneringen aan het licht.

Leuke en minder leuke.

Ook stamboekgegevens  lijken tegenwoordig "in" te zijn.

En de reünies niet te vergeten.

Toen mijn klasgenoten en ik 70 jaar waren geworden, is de eerste reunie gorganiseerd. In Pernis waar we vroeger op de lagere school hebben gezeten van 1939-1945. Dus eigenlijk de hele oorlogstijd.

Het was wel even zoeken want de meeste mensen hadden we ruim  50 jaar niet meer gezien.  Maar wanneer je elkaar in de ogen keek kwam er een blik van herkenning.

En natuurlijk waren de vele foto's een soort kapstokje. En het o en ach waren niet van de lucht.

Aangezien veel klasgenoten familie van elkaar waren gaven de familietrekjes ook een zeker houvast.

Van alle uithoeken van ons land kwamen ze. Slechts drie zijn er in ons dorp blijven wonen. En één is er geëmigreerd die een lange brief naar de klas heeft gestuurd.

De reünie werd in de consistorie van de kerk gehouden, wat voor de meeste van ons  geen onbekende plaats was. In de oorlog hebben we daar ook nog gezeten als vijfde klassers.

De absentielijst werd gelezen en er bleken 13 mensen te zijn overleden, zodat je de conclusie kan trekken dat niet iedereen de leeftijd van de  "sterken" bereikt heeft.

Ik had zelf wat liederen meegenomen uit de bundel "Kun je nog zingen, zing dan mee", die allemaal uit volle borst staande werden gezongen.

O.a. " O dierbaar plekje grond, waar eens mijn wieg op stond".

Ook een bekend lied met de titel "Koeltje suiz'len" ging erin als koek.

Het lied begon heel zachtjes,  maar eindigde met een luid gezang toen de storm kwam opzetten.   Echt het was of de tijd stilgestaan had.

En ik weet van velen die de meeste liedjes nog wel kennen uit die tijd.

Ja, wat in het vat zit verzuurt niet.

Bij het doorbladeren van de bundel: "kun je nog zingen, zing dan mee", viel me wel op dat er veel liefelijke liedjes bij waren.

"Ga nooit bij mij vandaan" een liedje uit deze tijd kwam er niet in voor, kennelijk was daar ook geen reden voor. Huwelijken, trouw tot in de dood waren toen nog gewoon "in".

Ook de luchtalarms  uit de oorlogstijd, behoorden tot de herinneringen.

Wij moesten dan vlug onder de banken kruipen.

En de koude die we soms moesten trotseren om toch naar school te gaan, waar we met een jas in de klas zaten vanwege de brandstoffen nood, waren nog op ons netvlies gegrift.

In het schip van de kerk waren we uitgenodigd om een orgelconsert aan te horen van een oude Pernisser, in onze ogen welteverstaan.

Na een voortreffelijke lunch die ook weer werd verzorgd door oude klasgenoten en/of aanhang  gingen we naar de "Oudheidkamer van Pernis".

Maar daarover wil ik een volgende keer iets meer over vertellen.