MIJN BUURMAN OP DE KANSEL

De buurman die op het dak geklommen was, zoals ik gisteren vertelde, was emeritus predikant en 70 jaar.

"Preekt u ook nog wel eens?" vroeg ik aan hem.

"Ja, toevallig moet ik zondag in de Oosterkerk preken", zei hij.

"O, dan wil ik daar ook wel bij zijn". En samen met zijn vrouw toog ik ter kerke.

Het was een prachtige dienst. Bijbelgetrouw, ernstig, aktueel en boeiend.

Er was geen combo, geen luide muziek. Geen artist van grote klasse, maar een gewone dienst.

Nou ja zo gewoon was het ook weer niet , want toen ik de kerk uitging liep ik gelijk op met een gemeentelid en zei: "zo dat was een mooie dienst".

Ze keek me aan en zei: "ja dat vond ik ook. En mevrouw ",vervolgde ze, "wanneer de dominees zo weer gaan preken komen onze kinderen weer naar de kerk".

Buiten de kerk stonden er groepjes na te praten over de bijzondere dienst.

Toen ik de buurman naderhand weer ontmoette vertelde ik hem wat ik ervaren had.

Hij was er blij mee en zei: "eerlijk gezegd ben ik er wel lang mee bezig geweest  en heb gegeven wat ik had".

Gelukkig was hij met emeritaat, zodat hij weer uit kon rusten.

Hij is nu al een poosje overleden, maar die herinnering ligt nog vers in mijn geheugen. Toch iets om over na te denken?