OUD WORDEN WIL IK WEL, MAAR OUD ZIJN ?

Een aantal jaren geleden hielp ik als vrijwilligster in een verzorgingscentrum,

waar veel demente bejaarden waren.

Donderdags hadden we een zangdienst waar veel liederen werden gezongen uit de "oude doos" wat veel ouderen zich nog wel konden herinneren.

Als vrijwilligster mochten wij de mensen ophalen van hun eigen slaapkamer of van de huiskamer.

Ik had een dame die nogal verdrietig was en die bovenstaande gezegde uitsprak:"Mevrouw, oud worden willen we allemaal maar oud zijn?"

Zij was vroeger in de verpleging werkzaam geweest en woonde  nu al een poosje in het verzorgingstehuis.Met z'n vieren hadden zij een slaapkamertje.

Met het gezegde: "dat is toch wel gezellig" trachtte ik haar wat op te monteren.

Maar ik was toen wel een stuk jonger. Nu kijk ik daar anders tegenaan. Want gezellig is het natuurlijk niet, wanneer je altijd vrij mens bent  geweest en andere mensen terzijde hebt  gestaan.

En zij vertelde ook dat er verschillende dingen gestolen waren op haar slaapkamertje. Ik gaf haar een stevige arm om haar te begeleidde naar de zangdienst. Kun je nog zingen, zing dan mee!

Het mooiste komt echter nog. Nou ja het mooiste?

Ik werd naderhand op het matje geroepen omdat ik veel te aardig was voor de gewezen verpleegster.

Ook bij andere bewoners bleek ik iets op te roepen wat diverse  verzorgenden wel op prijs stelde, zonder dat ik weinig zei, want zo'n prater was ik vroeger niet.

Op een keer was ik er weer nadat ik een poosje ziek geweest was.

Wij moesten wachten op de vrijwilligsters die de  verzorgenden  kwamen halen om naar hun kamer gebracht te worden.

De mensen in een rolstoel, zeiden niets.

Totdat...ik vertelde dat ik eigenlijk ziek was geweest van verdriet,omdat mijn man was overleden.

Ik raakte kennelijk een gevoelige snaar aan, want ineens kwamen de monden los. Een draaide haar rolstoel zo om dat zij mij een knuffel gaf, met de woorden: "Ik vind u zo lief, zo lief"

Een ander deed ook een duit in het zakje met de woorden: "ik vind u ook zo lief, want u kijkt naar mij"

Ik was er zelf ontdaan van.

Maar kreeg van de directeur daarna te horen , dat ik zeer sociaal was, maar dat ik me niet moest bemoeien met de bewoners. Dit i.v.b met het personeel. Ik mocht alleen de mensen vervoeren met de rolstoel en verder niet.

Ik heb daar eens over nagedacht en geschreven dat ik geen robot was en de vrijwilligersbaan voor gezien hield.

De volgende keer vertel ik u een ander waar gebeurd verhaal.