HET WOONWAGENKAMP IN DE JAREN VIJFTIG

 

Het is wel grappig om diverse oud woonwagenbewoners voor de televisie te zien en te horen, waaronder Frans Bauer.

Hoewel ik zelf niet in een woonwagen ben geboren en getogen, ben ik er toch wel veel mee in aanraking geweest.

Dat kwam zo:  in het dorp Pernis (Rotterdam) wat mijn woonplaats was, was er een woonwagenkamp.

Wij moesten er als kind langs wanneer wij naar het zwembad gingen.

En eigenlijk vonden we dat best eng. Sommige waren heel apart aangekleed met lange rokken, wat in de jaren vijftig  beslist niet in de mode was en verder hadden we nog weleens negatieve dingen van hen vernomen.

Wij, als brave burgers, bemoeiden zich er niet veel mee.

Behalve met het Kerstfeest. Dan organiseerden de leden van de kerk voor hen een kerstfeest viering. Er werd dan een kerstverhaal verteld en chocolademelk gedronken en met een krentenbol (in die tijd kersttimp geheten) en een boekje gingen ze dan weer naar het kamp terug.

Op een gegeven ogenblik werd een onderwijzer  van de Gereformeerde school gevraagd of hij kerstverhaal wilde vertellen. Een zogenaamd vrij verhaal. Voor het Bijbelse kerstverhaal werd mijn vriendin uitgenodigd die onderwijzeres op de kleuterschool was. Ik ging met mijn vriendin mee.

Het was een drukte van belang voordat de kerstfeestviering begon

Toen de deur van het gebouw Concordia (onder aan de Burgemeester van Esstraatstoep ) openging mochten de woonwagenkinderen naar binnen.

Het waren er aardig wat en een flink geroezemoes, maar  terwijl er verteld werd was het muisstil.

Het was spannend en de spanning reageerden men  daarna  af met veel lawaai.

Chocolademelk en een kerstkransje ginger erin als koek. Al werd er aardig wat gemorst.

Na het kerstfeestcadeautje uitgedeeld te hebben, gingen zij naar huis.

De onderwijzer stond met een andere leider bij de deur, met de opmerking, "wat een volkie, wat een volkie".

"Wie bedoel je "zei de onderwijzer, "zijn wij dat volkie niet. Een keer per jaar geven wij ze een portie mee, waar zij het hele jaar mee moeten doen, terwijl de kinderen van het dorp overladen worden met clubs en dergelijke".

"Wat zou jij dan willen" vroeg de leider aan de onderwijzer. Deze antwoordde, "wel elke week een clubavond lijkt me niet zo gek".

En zo is het gekomen.

Wordt vervolgd: