DE KERN

Zo oud was hij nog niet en toch...was hij de kluts kwijt.

Zijn pensioengerechtigde leeftijd had hij net gehaald.

Gedachten waren door elkaar heen gehutseld en telkens

wanneer hij iets op een rijtje wilde zetten, schoot er als het ware weer een computerlaadje open met andere gegevens, en stond hij voor een dilemma: of alles te ordenen waar hij veel tijd en rust voor nodig dacht te hebben,of een glaasje extra of een slaappil om alles maar te vergeten.

Een druk bestaan had hij gehad. Te druk misschien.

De problemen waren soms groot geweest en om alles te verwerken had hij eigenlijk geen tijd voor gehad.

Hij had veel mensen terzijde gestaan en zowel in het kerkelijk leven als in het maatschappelijk leven was hij een geziene figuur geweest.

En hoe het gekomen was dat wist hij eigenlijk zelf niet en de gedachte eraan maakte hem moe. Doodmoe.

Het liefste zat hij maar wat voor zich uit te staren met ogen die ver zagen en toch van dichtbij weinig meer konden onderscheiden.

Hij voelde zich min of meer gelukkig erbij.wanneer zij maar niet tegen hem ingingen en hem de woorden toespeelde: "zeg weet je dit ook al niet meer".

Hij zweeg en men dacht dat hij niets meer oppikte, maar zijn gevoel werkte nog op volle toeren.

Dan huilde hij met en zonder tranen.

Op een keer ging het niet meer thuis en werd hij opgenomen in een verpleegtehuis.

En daar bracht hij zijn laatste jaren door.

Zijn vrouw kwam hem regelmatig opzoeken.

Ool de dominee kwam wel op bezoek.

Samen zongen zij dan wat liederen van vroeger, waarbij de gevoelsmatige liederen de voorkeur hadden zoals "Veilig in Jezus armen" en er "Ruist langs de wolken".

Soms keek hij naar de dominee met aandacht. Het was of hij iets wilde zeggen wat hem eigenlijk moeilijk af ging.

Totdat de dominee tegenover hem zat . Hij maakte een beweging op het pluche tafelkleed en wees naar het hart van een bloem die daarop zichtbaar was.

"De kern dominee", zei hij met zachte en beraden stem

"Die mag u nooit vergeten".

Zijn ogen dwaalden weer langs dominee heen.

De dominee vertrok. De kern.

Ja, die mogen ook wij nooit vergeten.