VEERTIG JAREN IN DE WOESTIJN

Nu je kunt je wel voorstellen dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn geweest is.
Het was ook geen klein clubje, nee het waren duizenden mensen die deze tocht meemaakten.
Eerst hadden zij nog wel voedsel en drinken wat zij uit Egypte hadden meegenomen.
Maar toen dit opraakte begonnen zij te mopperen.
Tegen Mozes maar indirecht tegenover God.
En zei zeiden:" had ons toch maar in Egypte gelaten daar hadden we genoeg te eten en te drinken. Straks gaan we nog dood van honger en dorst".
Maar Mozes zei dat zij op God moesten vertrouwen want dat God voor hen zorgen wilde.
En dat was ook zo. Manna waar zij brood van konden bakken of pap van konden koken hadden zij vervolgens voor het oprapen.
Evenals het vlees van kwakkels, een soort vogel die zij konden vangen en braden. En toen zij geen druppel water meer hadden kwamen zij een bron tegen waaruit water kwam.
Ook dit waren wonderen waar God voor zorgde
En het leven was weer goed.
Ja ups en downs waren er in die jaren dat zij door de woestijn trokken.
Maar zij hadden een doel.
Naar het land van melk en honing zouden zij vertrekken. En God ging met hen mee.
Zij hadden het ook wel goed getroffen met Mozes, want dat was een hel goed leider. Telkens als de Israelieten de moed lieten zakken, zocht Mozes een stille plek op waar hij met God kon bidden en pleitte voor het volk.
Ja God had hem zelf als leider uitgekozen en die zou wel naar hem luisteren en verder helpen.
Toch is Mozes zelf niet in het land Kanaan gekomen.
Toen hij al oud was (120 jaar) heeft hij vanaf een hoge berg het land wel gezien. Hij vond het schitterend.
Maar God nam hem weg en het graf van Mozes is nooit gevonden.
Maar Mozes zijn ze nooit vergeten.
En wij hoeven hem ook nooit te vergeten want de eerste boeken van de Bijbel gaan grotendeels over het leven van Mozes  En de Israelieten.