UIT DE OUDE DOOS

Dominee's hebben soms prachtige anekdotes.
In de loop der jaren heb ik daar wel het een en een ander van opgestoken.
Het was zomer en het was heet.
Ook 's middags in de kerk.
Dominee zijn kledingstukken kleefde aan zijn lijf vast.
En hij zweette als een otter.
Ook zijn ogen traanden bij tijd en wijle zodat hij zijn gemeenteleden niet goed kon zien.
Maar met zijn zakdoek veegde hij het overtollige zweet wat weg en kon hij weer wat beter zien.
Maar wat hij zag was niet zo opwekkend.
Het was een rustig kerkpubliek. Iedereen sliep.
In de wonderlijkste standen sliepen ze. De een met de kin op de borst. De ander met het hoofd als een geknakte pioenroos en enkelen leunden zover achterover alsof zij geschoren moesten worden.
Rechts van de preekstoel zaten de ouderlingen en diakenen.
Ook zij waren onder zeil.
Hij had eenvoudig geen gehoor meer.
Wanhopig zocht hij de gezichten af of er niet een was die belangstelling had voor mijn prediking over de kinderen Israëls die door de  Rode Zee trokken, want daar ging zijn preek over .
Maar wat zag zijn oog?
Een oudere dame was gelukkig wakker.
Zij keek de dominee met grote ogen ondoorbroken aan.
Dominee vatte weer nieuwe moed en sprak zichzelf toe dat hij in ieder geval niet voor niets gepreekt had.
Toen we de kerk uitliepen stond zij naast de huifkar die haar waarschijnlijk naar huis zou brengen.
Een jonge boer, waarschijnlijk haar zoon, hield de leidsels vast en riep: " kom maar moeder".
Maar moeder verroerde zich niet.
Dominee stond even stil en was op het punt deze oude trouwe luisteraarster aaan te spreken toen haar zoon zei:(nu klaarwakker):" Moeder is stokdoof dominee, zij verstaat niks al schreeuw je 't aan der oor".
Dominee's laatste illusie stortte ineen.
In de grootste hitte is hij met de "Rode Zee" weer naar huis gefietst.