OUD WORDEN WILLEN DE MEESTE WEL..

Maar oud zijn, is andere koek.

Mijn man en ik kwamen allebei uit een groot gezin.

Heel gezellig met de festiviteiten die we meegemaakt

hebben. Maar de laatste jaren zijn het veelal begrafenissen.

Van mijn man z'n kant is de helft nu overleden.

Dat laat toch wel lege plekken achter.

En veel verdriet bij de familieleden.

En wanneer jezelf in diezelfde leeftijdcatogorie zit komt de vraag in je op: wie zal de volgende zijn. Ik zelf misschien?

Ja, de dood is meestal niet tegen te houden, al kan het voor sommigen nog een kwestie van uitstel zijn.

Degene die overleden zijn lieten veel herinneringen na.

Kostbare herinneringen.

Zij waren allen gelovig opgevoed en zijn gelovig gebleven.

De teksten op de rouwkaarten geven daar een getuigenis van.

Zelf heb ik een poosje rouw en trouwteksten bewaard die op hout of fluweel waren ge (brand) schilderd. Waar anderen de leksten als ouderwets naar de kringloop deden, kocht ik ze weer op. Het gaf mij in verdrietige tijden weer  moed.

Och, het zijn de kleine dingen die het soms doen.

Een paar van die teksten zal ik deze week plaatsen en misschien put een van de weblog bezoekers er ook wel troost uit.