BLINDVERTROUWEN

BLIND VERTROUWEN

Laatst nam ik ergens in een stad

een broodje en een koffie

en naast mij zat een man of vier

In het bekende kloffie

De hoofden kaal  een ketting om

En meer van dit soort rages

De schouders  breed, de armen bloot

En blauw van tatoeages

Ik zat niet echt gezellig daar

Bij ’t ongeregeld zooitje

Maar ja ik had het al besteld

De koffie en het broodje

Ik moest nog even naar ’t toilet

En zei tegen zo’n gastje

Zo tussen neus en lippen door

“pas even op mijn tasje”

Hij lachte en zei: “zal ik doen”

Maar eenmaal bij de ‘ladies’

Had ik het voorval al geplaatst

Onder de kop tragedies

Zij zaten er nog alle vier

Toen ik terug kwam lopen

Ze dronken wat, mijn ‘oppas’zat

z’n GSM te slopen

Gelukkig alles stond er nog

Ik had hem flink geknepen

Dat ik dat niet gauw weer zal doen

Heeft u alvast begrepen

 De ober zei: toen ik vertrok:

“u hoeft niet te betalen

Dat heeft al een van hen gedaan”

en wees op de vandalen

De jongen zei, toen ik hem vroeg: “ waarom”

Terwijl hij stevig kauwde

“Zal ik u dat eens zeggen,

omdat u mij vertrouwde”

Van hem heb ik die dag geleerd

Respect weer op te bouwen

Dat doe je niet met achterdocht

Dat doe je met vertrouwen!

Uit het bundeltje: “Goed gaan’’

Van Irene Jonker