DE EMERITUS

DE EMERITUS

Hij is nu zes en tachtig, zit in de stoel of ligt in bed

Zijn diensttijd ligt achter hem, echt het was prachtig

( De boeken heeft hij aan de kant gezet)

Hij peinst en leeft nu in herinneringen

De wereld om hem heen wordt klein

Zo nu en dan heeft hij zijn bespiegelingen

Hoe het straks zal zijn

Hoeveel preken heeft hij geschreven

Over deze en de toekomstige tijd

Zo nu en dan ziet hij ook nare dingen

Wat zich openbaart in wat neerslachtigheid

Duizenden preken heeft hij geschreven

En ze van de kansel gememoreerd

O God wat is er ervan bijgebleven

Hoe weinig is er van geleerd

En steeds dieper wordt zijn klagen

Om hem heen lijkt het wel nacht

O God hoe kan ik dit verdragen

Luister toch naar mijn bittere klacht

Dan… is het plotseling weer helder

De schaduw om hem heen verdween

Hoorde een Stem en toen was het

Of een lichtstraal hem verscheen

Hij zag de hemelen geopend

Een stem die tot hem sprak

“Kom in gezegende des Heren

Het doel viel neer zijn oog brak

Een glimlach bleef er achter

Op zijn diep gegroefde gezicht

Hij had gezaaid, God zal het maaien

De glimlach van het levenslicht.