AARDIGE MENSEN ZE ZIJN ER NOG

Ik moest naar de podotherapeut.

Maar het regende behoorlijk zodat ik de bus maar pakte.

Lekker droog en de bus stopte vlak bij de podotherapeut

zover ik mij herinnerde.

Ik moest vlak voor de Karnebeektunnel uitstappen.

Zo gezegd  zo gedaan.

Maar wat was dat, ik zag mijn adres niet waar ik moest zijn.

Daar liep ik in de regen. Na een poosje gelopen te hebben

vroeg ik maar aan deze en gene waar ik heen moest.
Ik moest een heel eind terug en voelde me echt verdwaald..

Gelukkig werd ik verwezen maar de tunnel waar ik  doorheen

moest om mijn podotherapeut te vinden.

Ik was verplicht om de tunnel door te gaan en zocht verder aan de andere kant van de tunnel.

Nu heb ik geen hekel om te wandelen, maar bij een flinke afstand ga ik piepen vanwege mijn astmatische bronchitis.

Weer sloeg ik een verkeerde weg in.

Ik vroeg nog een keer naar de weg en kwam toen op het juiste pad.

Toen ik vlakbij m’n adres was stopte een auto waarvan de chauffeur vroeg of ik soms mee wilde rijden, het was niet meer nodig. 

Maar de aanbieding vond ik hartverwarmend.

De buschauffeur was mij op de terug weg ook ter wille en liet me uitstappen waar ik wilde.

Och het zijn maar kleine dingen waar je een ander blij mee kunt maken, Waar of niet?