PECH ONDERWEG

PECH ONDERWEG

Ik ging naar Wijhe met de Spartamet

En vond dit echt “je van het”

Maar op de terugweg klapte mijn band

En ik had niemand “bij de hand”

Zodat ik terug naar Wijhe moest lopen

Of ik dit zou halen was te hopen

Het begon te regenen, wat een pech

Mijn goede humeur was nu wel weg

En plotseling kon ik niet verder meer

Want ik had ademnood en dat deed zeer

Ik stond stil en leunde op mijn fiets

Maar eigenlijk vond ik dit maar niets

Maar heus, ik had geen andere keus

Na een poosje stond er een auto stil

Een dame zat erin van goede wil

Zei: “Zal ik u naar de dokter brengen?”

Nee, schudde ik, die wil ik er niet in mengen

“Dan maar naar de fietsenmaker toe”

 Ik knikte, voor meer was ik te moe.

Toen de Spartamet naar de maker was gebracht

Had ik zelf ook wat meer lichaamskracht

En zei: “zet me maar bij de bushalte neer

Want nu kan ik het zelf wel weer”

Maar de dame vond dit wat te dol

En hield gewoonweg vol

Dat zij mij naar Zwolle wilde brengen

Nu daar kon ik me geen tranen voor plengen

En ik kwam tot deze conclusie tot besluit

Engelen bestaan en daarmee uit.