RAMP NA RAMP

De eerlijkheid gebiedt dat ik vlak na de overstromingen en vreselijke aardbevingen, plus de gevolgen daarvan in Japan, geen woorden kon vinden om daar iets over te zeggen.

Een verdriet wat niet te peilen is.

En het drama is wel erg groot.

De koude rillingen glijden over je rug als je daarover iets hoort of ziet.

En het blijkt dat iedereen hetzelfde verdriet heeft . Vaders. moeders kinderen, familieleden. Zij schreeuwen om hun nabestaanden die bij de rampen zijn omgekomen, of zij hebben geen tranen maar en geen emotie's. Het is te erg.

Wonden die niet te helen zijn. Ik heb daar ook verder geen woorden voor alleen maar een stilzwijgen.

En een gebed: Ontferm U Heer.