EEN SPANNEND OGENBLIKJE

Maandag j.l ben ik naar een verjaringsfeest geweest van mijn 85 jarige zuster.

Het was gezellig en verheugd aanvaardde ik 's avonds de terugreis.

Maar op het station van Zwolle wachtte mij een onaangename verrassing.

De renovatie van het station was daar volop aan de gang.

Voor mij deinsde een grote trap. De schrik sloeg mij om het hart.

Moest ik daar omhoog en aan de andere kant weer omlaag?

Waar was mijn lift die ik meestal gebruikte om mijn knieën te besparen?

De tunnel bleek afgesloten en de oude lift functioneerde niet meer.

Maar gelukkig was er een noodlift.

Het was even zoeken naar een knop, die op een plaats was waar je het niet verwachtte.

Maar het licht ging op rood.

Maar geen lift die naar beneden kwam zoemen.

Na een minuut of tien wachten kwam er een meneer met een fiets die ook met de lift meewilde.

Voor hem zat er ook niets anders op dan mee te wachten.

Gelukkig kwam er een dame voorbij die kennelijk iets met de spoorwegen te maken had.

"Ik kijk wel even boven of de deur wel goed gesloten is".

Met vlugge pasjes ging zij de trap op en neer en kwam met de verheugende mededeling: "ja hoor, het was zo".

De deuren zoefden even later naar buiten open.

Gelukkig was dit goed aangegeven.

Wij stapten de lift binnen, waarbij we ons aan de volgende spelregels hielden: " Niet tegen de wanden leunen en deze niet aanraken zelfs".

Gelukkig werkte ons evenwichtsorgaan goed.

Boven gekomen bleef echter de deur dicht.

We riepen een voorbijganger aan die even morrelde aan de deur, maar er geen beweging in kon krijgen.

Maar plots zag ik een noodbel en drukte er op.

Een stem klonk na onze noodkreet: "waar belt u vandaan?"

"Van Zwolle", klonk het eensluidend. We keken elkaar aan onder het motto: ja we bellen toch niet uit Lutjebroek om ons uit de lift van Zwolle te bevrijden.

Maar toch het werkte. Een spoorweg beambte kwam ons verlossen.

Hij zei: "ja we hebben wel meer klachten met deze lift".

Naderhand hoorden we van de beheerder van de fietsenstalling dat wij geboft hadden, want er waren een paar dames geweest die ruim een kwartier in de lift gezeten, of te wel gestaan hadden, omdat de noodsein niet gelijk werkte.

Ook hoorden we dat de stem die ons toegesproken had niet uit Zwolle was gekomen maar uit Utrecht. Want daar bleek de "Centrale" te zitten.

Die seinde dit weer door naar de plaats waar de nood het hoogst was.

In dit geval naar Zwolle.

Ja, de techniek staat voor niets.