IN DE KOP VAN NOORD-HOLLAND ANDIJK 1962

In 1961 kwamen we met ons gezin naar Andijk waar mijn man hoofd van de Idenburgschool werd.Het schoolplein werd het speelterrein en menig balletje is daar geschopt. En menig ruitje van de schoolgang gesneuveld.

Maar volgens de schilder zaten er die er toch niet zo stevig meer in.

Het waren ook voor ons bijzondere jaren met veel variatie in gezin en school.

Ook de toneelvereniging kwam daar tot nieuw leven met mijn man als regisseur. Het was ook zijn lust en zijn leven.

Ik had min of meer de regie van het gezin, wanneer mijn man niet thuis was.

Aan Andijk heb ik nog goede herinneringen.

Het schoolhuis was dikwijls een vergaderruimte waar de lach soms weerkaatste. De zangerige stem waarbij aan het einde de stem omhoog ging en de droge humor konden wij wel waarderen.

Dat mijn man een aparte onderwijsman was komt in het volgende verhaal  naar voren.

 

Wij woonden toen in Hooghalen zo'n tientallen jaren later.

Het was zondagmiddag. Er werd gebeld. Ik deed de deur open en begroette een man van middelbare leeftijd.

Hij keek mij aan en zei: "kent u mij nog?´

Ik zocht haastig in mijn brein uit welke hoek de wind moest waaien.

`Uit Oosterhout?" en ik keek hem vragend aan. Hij knikte en ineens wist ik het, het was een oud-leerling van mijn man.

"Kom maar binnen", zei ik, "mijn man ligt op bed maar ik zal hem even roepen".

Nadat we een kopje thee voor ons hadden staan zei hij: " ïk heb een leuk verhaal. Ik woon inmiddels in Gelderland en heb daar een bloemenzaak.

Op een keer kwam er een dame de winkel binnen om een bloemstukje te bestellen. Het was niet druk in de winkel dus was er wel even tijd voor een praatje.

Eerst ging het allemaal over koetjes en kalfjes maar daarna kwamen er schoolherinneringen aan bod.

Ik heb,  zo vertelde ik aan de desbetreffende dame maar een onderwijzer gehad die ik heel mijn leven niet zal vergeten.

En ik vertelde wat anekdotes in dit verband

Ook de dame deed een duit in 't zakje en zei: "eigenlijk is dit bij mij ook het geval". Ook zij vertelde wat wederwaardigheden.

"Zeg waar kom jij eigenlijk vandaan", zei ik tenslotte.

Uit Andijk vertelde zij. Toen begon ik hard te lachen en zei: "nu dan hebben we het over dezelfde onderwijzer, want die kwam uit Andijk voordat hij naar Oosterhout ging".

Heette hij meneer Bezemer?"

Zij begon ook hartelijk te lachen. Dit verhaal vond ik de moeite waard om dit hier te vertellen. Wij babbelde nog even verder voordat hij vertrok".

Ja, een uniek persoon. Ook voor mij.