EEN PRAATJE BIJ HET BUSHOKJE

De bus was net weg dus was ik genoodzaakt om op de volgende bus te wachten.

Na enkele minuten kreeg ik gezelschap van een mevrouw die met zwaargeladen tassen naast mij kwam zitten. Hoewel ze gebrekkig Nederlands sprak kon ik haar goed volgen. Zij vertelde dat ze moslem was en twintig jaar geleden in Nederland was aangekomen met haar kinderen. Zij kwam uit Iran (of Irak? ) vandaan.

En was blij dat zij naar Nederland was gekomen destijds.

" Bent u gevlucht?" vroeg ik. "Ja" zei ze.

" Er is daar dikwijls oorlog hé", zei ik. "Ja, maar het regime deugt niet. Altijd zwijgen. Geen vrije meningsuiting".

Dus ook geen gezellig praatje in een bushokje, dacht ik.

Je moet er toch niet aan denken.

Zij stapte de bus uit, zetten haar twee tassen op de grond zodat zij haar armen vrij had. En toen zij mij met de bus weg zag gaan gaan, zwaaide zij heel enthousiast, met haar twee armen. Ik zwaaide terug. 

Zo kan het dus ook, dacht ik.