DE MENS UIT DE EEN EN TWINTIGSTE EEUW

Wanneer ik het thuis niet zo gezellig vind

Omdat er niemand is die me thuis bindt

Dan pak ik mijn snorfiets en snor langs de wegen

En bijna altijd kom ik aardige mensen tegen

Zij houden veelal van een praatje en een lachende snuit

En ik voel me dan er weer helemaal "eruit"

Daarna ga ik weer welgemoed naar huis

En heb ik weer een lichter kruis

Als ik daarover wat filosofeer

Dan geloof ik de bewering niet meer

Dat mensen anders zijn dan in vroegere tijd

Deze bewering lijkt me een banaliteit

Want een mens heeft hetzefde hart

Kent dezelfde smart

Heeft dezelfde vreugd

En dezelfde deugd

Maar ik zal me daarin niet vergissen

Het is de stilte die men moet missen

Stilte om naar je binnenkamer te gaan

En zo een blik naar Boven te slaan

Want zo leer je elke dag

Blij te zijn omdat je danken mag.