EEN GEZELLIG AVONDJE UIT

Ja, die had je ook wel in het verzorgingstehuis waar ik vrijwilligster was.

En ik verheugde mij er al op.

Terwijl ik de bewoners naar de recreatiezaal bracht met de rolstoelen, kwam ik een jonge vrouw tegen die ik nog niet eerder gezien had. Ik stelde me voor en vroeg of zij ook mee wilde naar de recreatiezaal.

"Nee", zei ze kordaat. "Maar waarom niet,"  zei ik "en waar kom je vandaan, want ik heb je nog niet eerder gezien", zij leek me ook niet dement of iets van dien aard.

ik ging even bij haar zitten waar na ik een verhaal kreeg wat mijn haren ten berge deed  rijzen.

Zij kwam uit een psychiatrisch centrum vandaan waar zij enkele maanden was geweest, maar waar zij ook beslist niet naar terug wilde.

Zij was gescheiden, had twee kinderen die ergens anders ondergebracht waren. Ook haar vader en moeder waren gescheiden en die zaten in een verpleegtehuis, ieder apart.

"Zo dan heb je ook geen gemakkelijk leven gehad", zei ik en ik raadde  haar nogmaals aan om naar de gezellige avond te gaan voor de nodige afleiding.

Maar zij hield voet bij stuk.

Ik ging wel en genoot van de prachtige muziek die daar in allerlei toonaarden naar voren werd gebracht.

Jammer dat zij er niet bij was dacht ik. Maar ik kon het natuurlijk nog eens proberen om haar over te halen, want de aanhouder wint.

Maar toen ik de gang opging liep ik, (bij wijze van spreken) de geneesheer in zijn armen die mij vroeg waar ik heen wilde.

In 't kort vertelde ik waar de reis naar toe ging.

Toen viel hij boos uit: "weet u dat zij na uw bezoek is gaan huilen".

"Nee", zei ik "dat wist ik niet. Maar je nag hier toch ook wel huilen dat is soms beter dan al die rustgevende tabletten".

Maar zo zout had de geneesheer het nog nooit gegeten en zei boos, "als u hier terug wilt komen wil ik eerst een gesprek met u hebben".

Ook ik was nu boos en wilde eerst huiswaats gaan. Maar toen bedacht ik mij want dan werd dat heerlijke ontspanningsavondje ook door mijn neus geboord.

Het was enkele weken later. ik kreeg  een ansichtkaart met twee gebakjes erop. Zij schreef dat zij veel moeite had gedaan om mijn adres te vinden en of zij een kopje koffie kon komen drinken (met gebak wat zij zelf meebracht)

Zij werd hartelijk welkom gegeten en is daarna diverse weekenden bij mij geweest. Ook heb ik nog een foto waar zij achter de breimachine zit, die zij beter kon hanteren dan ik trouwens.

Zij knapte ziederogen op en tenslotte kreeg zij een flat toegewezen.Zo had het verblijf in het verzorgingstehuis waar zij tijdelijk onderdak had gekregen, nog een leuk staartje gekregen.