VAN HUIS TOT HUIS

Het tweede huis is eigenlijk het ziekenhuis.

Ik moest voor wat onderzoekjes naar het nieuwste ziekenhuis in Zwolle, waar ik nog nooit was geweest.

Zoals de meeste mensen, veelal oudere mensen, keken wat vreemd op en wisten eigenlijk niet precies waar ze heen

moesten.

Maar gelukkig was er voldoende hulp die je uit de brand kon helpen.

Bij de balie vroegen ze of ik goed kon lopen omdat de afdeling waar ik naar tot moest een aardig eindje van de grote hal verwijderd was.

Ik zei:" nu als het niet te ver is, kan ik het wel".

"Nou ja," zei de dame achter de balie, "je kunt ook met de golfwagen mee".

Golfwagen wat was dat, daar was ik nog nooit mee geconfronteerd geweest.

Het werd mij uit de doeken gedaan dat het het een wagentje was wat men ook op het golfterrein gebruikte.

En even later zat ik naast degene die de golfwagen bestuurde.

Ik vond het wel grappig.

Het was een nieuwe ervaring voor me.

Hij zette me af bij de lift en daarna moest ik wachten in de wachtkamer.

Gelukkig was er een koffieapparaat waar je zelfs gratis koffie kon drinken .

Maar hoe moest je zo'n apparaat bedienen?

Ik keek naar alle kanten van het apparaat of er soms aanwijzingen waren.

Maar ik zag niets.

Toen maar raad gevraagd aan een van de medewerksters. En die wees mij de goede weg.

Even een tikje op een schermpje en de koffie die je wilde kwam er vanzelf uit met bekertje en al.

Ja, de techniek staat voor niets.

Tijdens de koffie kwamen verschillende mensen tot de conclusie dat het ziekenhuis wel erg mooi was, maar het verschil wel erg groot, met de mensen in sommige andere werelddelen, waarvan je dikwijls beelden op de televisie ziet.

En daar heeft men gelijk in.