SAULUS 2

Op een keer was mijn betrokkenheid met deze christenen heel groot.

Eén van hen Stefanus, was gevangen genomen om veroordeeld te

worden. Maar het vreemde ervan was dat hij tijdens de zitting

 het Evangelie verkondigde, met het gelaat als van een engel.

Je zou er haast van onderste boven raken, als je niet zeker wist dat

 het een ketter was

 Maar hij zette ook de puntjes op de i en vertelde

dat de Joodse raad, die hem veroordeelde Jezus  Christus hadden

 veroordeeld en zelfs gekruisigd  had.

Nu dat was natuurlijk tegen het zere been  en men knarsetandde 

van woede.

Maar Stefanus  ging gewoon verder en terwijl hij zijn ogen naar de hemel sloeg

riep hij uit: “ ik zie de hemel  geopend en Jezus staan aan de rechterhand van God”.

Als één man stormde zij op hem af en sleurde Stefanus  buiten de stad

 om   hem te stenigen.

 Ik stond erbij en ik keek er na, want ik paste op de jassen van de mensen

 die hem gestenigd hadden.

Maar terwijl de stenen om de oren  suisde van Stefanus, bad hij de volgende woorden:

“Heer reken hun deze misdaad niet aan”.

 Vreemd.

Zijn soortgenoten begroeven hem en huilden om zijn dood

Toch hield ik het bij mijn oordeel:  “weg met hen”.

En ik werd nog fanatieker dan daarvoor.

 Totdat…er in mijn leven iets gebeurde wat zeer indrukwekkend  was wat ik niet in

 enkele woorden kan weer geven. Mag ik het daarom houden op:

wordt vervolgd: 

.