BLIND VERTROUWEN

Laatst nam ik ergens in een stad

een broodje en een koffie

en naast mij zat een man of vier

in het bekende kloffie

 

De hoofden kaal, een ketting om

en meer van dat soort rages

de schouders breed, de armen bloot

en blauw van tatoeages

 

Ik zat niet echt gezellig daar

bij 't ongeregeld zooitje

maar ja , ik had het al besteld

de koffie en het broodje

 

Ik moest nog even naar 't toilet

en zei tegen zo'n gastje

zo tussen neus en lippen door

"pas even op mijn tasje"

 

Hij lachte en zei: "'zal ik doen"

maar eenmaal bij de ' ladies'

had ik het voorval al geplaatst

onder de kop tragedies

 

'Ze zaten er nog alle vier

toen ik terug kwam lopen

ze dronken wat, mijn 'oppas'

zat z'n GSM te slopen

 

Gelukkig alles stond er nog

ik had hem flink geknepen

dat ik dat niet gauw weer zal doen

heeft u wel vast begrepen

 

De ober zei, toen ik vertrok:

"u hoeft niet te betalen

dat heeft al een van hen gedaan"

en wees op de vandalen

 

De jongen zei, toen 'k vroeg "waarom"

terwijl hij stevig kauwde

"Zal ik dat eens zeggen

omdat u mij vertrouwde"

 

Van hem heb ik die dag geleerd

respect weer op te bouwen

dat doe je niet met achterdocht

dat doe je met vertrouwen

 

Bovenstaand gedichtje mocht ik

overnemen uit de bundel:

"Goed gaan"

van Irene Jonker