RAZZIA IN PERNIS (ROTTERDAM)

4 mei j.l. heb ik een reportage voor de tv gezien van de razzia's in Rotterdam, wat ik zeer indrukwekkend vond.

Het herinnerde me ook ineens aan de razzia in Pernis, waar ik toen woonde.

Het was een angstig ogenblikje toen er vroeg in de morgen op de deur gebonst werd en zware soldatenlaarsen naderhand de trap op gingen waar mijn drie zusjes en ik met angstige ogen diep onder de dekens, de soldaten volgden.

Wij hoorden de duitsers vragen: "zijn er nog meer mannen in huis?"

Mijn zuster die de heren naar boven begeleidde zei in gebrekkig duits: "ich bin der oudste." (mijn oudste broer zat elders in het land ondergedoken)

De duitsers  gingen weer naar beneden. Toen wij de deur hoorden dichtslaan en wij aan de rust bemerkten dat de duitsers vertrokken waren, gingen wij daarna ook naar beneden en ontdekten dat mijn moeder met tranen in haar ogen stond. Zij vertelde dat mijn vader mee moest met de duitsers.

Ja dat was wel erg verdrietig voor ons allemaal.

Toch kwam hij aan het einde van de dag weer terug gelukkig.

Hij bleek te oud te zijn. Vreugde alom.

Later op de dag zagen we door het raam een grote duitse legerwagen voorbij komen vol met jonge mensen, waaronder een aantal buurjongens.

Sommigen waren de dans ontsprongen omdat ze een veilige schuilplaats hadden gemaakt, die niet ontdekt was.

Naderhand heeft mijn vader ook een schuilplaats gemaakt wat nooit als zodanig is gebruikt maar wel tot ver na de oorlog het onderduikerskastje  werd genoemd.