DE EMERITUS

In de loop der jaren heb ik hand en spandiensten verricht bij een dominees echtpaar.

Hij was al met emeritaat en had een hersenbloeding gehad

met alle gevolgen vandien.

Zeven jaar heeft hij met zijn handycap moeten leven.

Enkele weken voor zijn dood heb ik een gedicht gemaakt.

wat luidt:

DE EMERITUS

Hij is nu zes en tachtig

Zit in de stoel of ligt in bed

De diensttijd ligt achter hem

Echt het was prachtig

De boeken heeft hij aan de kant gezet

Hij peinst en leeft nu in herinneringen

De wereld om hem heen wordt klein

Zo nu en dan heeft hij bespiegelingen

Hoe het straks zal zijn

Hoeveel preken heeft hij geschreven

Over deze en de toekomende tijd

Zo nu en dan ziet hij wat nare dingen

Wat zich openbaart in wat neerslachtigheid

Duizenden preken heeft hij geschreven

En van de kansel gememoreerd

O God wat is  er van bijgebleven

Hoe weinig is er van geleerd

En steeds dieper wordt zijn klagen

Om hem heen lijkt het wel nacht

O God, hoe kan ik dit verdragen

Luister toch naar mijn bittere klacht

Dan...wordt het plotseling weer helder

De schaduw om hem heen verdween

Hoorde een Stem en toen was het alsof

er een lichtstraal verscheen

Hij zag de hemelen geopend

Een Stem die tot hem sprak

"Kom in gij gezegende des Heren"

Het doek viel  neer zijn oog brak

Een glimlach bleef er achter

op zijn diep gegroefde gezicht

Hij had gezaaid, God zal het maaien

De glimlach van het Levenslicht.