PECH ONDERWEG

 Ik ging naar Wijhe met mijn  Spartamet

En vond dit echt “je van het”

Maar op de terugweg  klapte mijn band

Ik had verder niemand bij de hand

Zodat ik terug naar Wijhe moest lopen

Of ik dat zou halen was wel te hopen

Het begon te regenen wat een pech

Mijn goede humeur was toen wel weg

En plotseling kon ik niet verder meer

Ik stond stil en leunde op mijn fiets

En eigenlijk vond ik dit maar niets

Maar heus, ik had geen andere keus

Toen stond er een auto stil

Er zat een dame in  van goede wil

Ze zei: “zal ik u naar de dokter brengen?”

“Nee, de dokter wilde ik er niet in mengen”

“Dan  maar naar de fietsenmaker toe”

Ik knikte, want voor meer was ik te moe

Toen de Spartamet  naar de maker was gebracht

Had ik zelf ook weer wat lichaamskracht

En zei: “ Zet me maar bij de bushalte neer

Dan kan ik het zelf wel weer”

Maar de dame vond dit wat te dol

En hield gewoonweg vol

Dat ze mij naar Zwolle wilde brengen

Nu daar kon ik geen tranen voor plengen

En ik kwam tot de conclusie tot besluit

Engelen bestaan en daarmee uit