DE KERN

Zo oud was hij nog niet en toch...was hij de kluts kwijt.

Zijn pensioengerechtigde leeftijd had hij net gehaald. Gedachten waren door elkaar heengehutseld en telkens wanneer hij iets op een rijtje wilde zetten schoot er als het ware weer een computerlaadje open zodat hij voor een dilemma stond, of alles te ordenen waar hij veel tijd en rust voor nodig dacht te hebben of een slaappil of een glaasje extra om alles te vergeten.

Een druk bestaan had hij gehad. Te druk wellicht. De problemen waren soms groot geweest en tijd om te verwerken was er eigenlijk niet geweest.

Hij had veel mensen terzijde gestaan zowel in het maatschappelijk als in het kerkelijk leven.En hoe de situatie gekomen was waarin hij verzeild was geraakt dat wist hij eigenlijk niet. En de gedachte eraan maakte hem moe, doodmoe.Het liefst zat hij maar voor zich uit staren. Met ogen die ver zagen en toch van dichtbij niet alles meer konden onderscheidden.

Hij voelde zich min of meer gelukkig erbij. Tenzij er mensen in de buurt waren, die ongeduldig waren en zeiden: "zeg weet je dit ook al niet meer?"En ze keken naar hem met een blik van medelijden en afschuw tegelijk. Hun eigen angst weerspiegelde deze blikken.

Hij zweeg en zodoende dacht men dat hij niets meer oppakte. Dat

Maar zijn gevoel werkte nog op volle toeren. En zo nu en dan huilde hij met of zonder tranen.

Op een keer ging het niet meer thuis. Men begreep hem niet en hoe meer dat zij tegen hem ingingen hoe lastiger hij werd.

In een verpleegtehuis werd hij opgenomen. Daar werd hij een van de velen en bracht hij zijn laatste jaren door.

Zijn vrouw bezocht hem trouw. Bij tijd en wijle streek zij hem over zijn bol, wat hij prettig scheen te vinden.

En 's avonds als zij thuiskwam lag zij op bed te huilen. Een rouwproces terwijl hij er nog was.

Regelmatig zoch ook de predikant hem op. En samen zongen zij wat liedjes waarbij de gevoelsmatige liederen de voorkeur hadden. "Veilig in Jezus armen" en "Er ruist langs de wolken".

Soms bekeek hij zijn bezoeker met aandacht. Het was alsof hij iets zeggen wilde wat hem niet zo gemakkelijk afging.

Totdat een keer de dominee vlak tegenover hem zat. Hij maakte een beweging op het pluche tafelkleedje en wees naar het hart van de bloem die daarop zichtbaar was. "De kern dominee" zei hij met zachte en vastberaden stem, "die mag u nooit  vergeten".

Zijn ogen dwaalden weer langs dominee heen.

De dominee vertrok.

De kern. Ja, daar draait het in het Evangelie om. 

En dat was hij niet vergeten, hoe verward hij soms ook was.