OUDEREN VAN NU

Ja, daar hoor ik als 76 jarige ook wel bij.

En ik ben blij daar nog bij te kunnen horen.

Alhoewel het leven er niet altijd gemakkelijker op wordt.

Familie, vrienden goede kennissen zijn oms al voorgegaan naar het land van belofte, om het positief naar voren te brengen.

De weg daar naar toe kan best moeijk zijn, met pijn, moeite en zorgen voor kinderen en kleinkinderen.

Staaltjes van liefde voor de lijdende medemens zijn er gelukkig ook nu nog.

Niet dat je het leed kan wegnemen, maar je kunt het wel helpen dragen, iedereen op zijne wijs.

Zelf heb je als ouderen ook wel wat achter de kiezen. Lief en leed

hebben we allemaal te verwerken gekregen.

Of we daar ook wijzer van zijn geworden? Soms wel, soms niet.

Het vuur in ons kan tijdelijk wel gedoofd zijn, maar kan ook weer opvlammen.

Met Pinksteren in het vooruitzicht lijkt me dit ook geen negatief iets.

Toen wij met een stel kerkelijke ouderen bij elkaar zaten op een middag was het wel grappig dat we veelal dezelfde achtergrond hadden met dezelfde degelijke kost.

Kennelijk blijkt het verleden in het heden een plaatsje te hebben gekregen. En kun je dit niet helemaal wegdoen als oude kost.

Zelf heb ik een aantal jaren studenten als huisgenoten gehad waar ik ook veel van geleerd heb.

En mijn conclusie is dat we elkaar ook in deze tijd nodig hebben, zodat wij als ouderen niet vast roesten en onze tijd verstaan.