DE EMERITUS

Een aantal jaren ben ik hulpverlener geweest bij een bejaard predikanten echtpaar.

Hij was emeritus en was dement met lichaamlijke klachten, waardoor hij hulpbhoevend was. Zijn vrouw wilde hem graag thuis verzorgen en heeft dit met thuiszorghulp en vrijwilligsters zeven jaar volgehouden.

Enkele weken voor zijn overlijden heb ik een gedicht over hem gemaakt gemaakt wat ik nu citeer:

DE EMERITUS

Hij is nu zes en tachtig, zit in de stoel of ligt in bed

Zijn diensttijd ligt achter hem, ja het was prachtig

( Zijn boeken heeft hij aan de kant gezet)

Hij peinst en leeft nu in herinneringn

De wereld om hem heen wordt klein

Zo nu en dan heeft hij bespiegelingen

Hoe of het straks zal zijn

Hoeveel preken heeft hij geschreven

Over deze en de toekomstige tijd?

Zo nu en dan ziet hij ook nare dingen

Wat zich openbaart in neerslachtigheid

Duizenden preken heeft hij geschreven

En van de kansel gememoreerd

O God, wat is ervan gebleven

Hoe weinig is er van geleerd

En steeds dieper wordt zijn klagen

Om hem heen lijkt het wel nacht

O God hoe kan ik dit verdragen

Luister toch naar mijn bittere klacht!

Dan...is het plotseling weer helder

De schaduw om hem heen verdween

Hoorde een Stem en toen was het

Alsof er een lichtstraal verscheen

Hij zag de hemelen geopend

Een Stem die tot hem sprak

"Kom in gij gezegenden des Heren"

Het doek viel neer, zijn oog brak

Een glimlach bleef er achter

Op zijn diepgegroefde gezicht

Hij had gezaaid, God zal het maaien

De glimlach van het Levenslicht,