HET IS DE TOON DIE DE MUZIEK MAAKT

Van een van mijn zoons kreeg ik een keer een ansichtkaart met het bovenstaande spreekwoord erop. Ik was er blij mee en heb het wel ter harte genomen in veel gevallen.

Woorden kunnen zo scherp zijn, dat we elkaar ook kunnen kwetsen en bezeren.

Dat wij als nederlandse burgers ook wel eens uit onze slof kunnen schieten is menselijk en begrijpelijk. Maar er zijn grenzen.

Meningsvrijheid is in ons land een mooi gegeven.
We zijn bevoorrecht als je soms naar andere landen kijkt.

Maar mij lijkt het toch niet altijd goed om alles te zeggen wat je maar denkt, want je kunt elkaar ook in het harnas jagen.

En het is de toon die de muziek maakt. Dit geldt voor hooggeplaatste en voor gewone burgers.

Als je een cabaretier hoort vloeken en ongekuiste taal hoort spreken mag je daar best wat van zeggen.
Je kunt natuurlijk ook de knop van de televisie indrukken, wat velen dan ook doen gelukkig.

Nederland is wel rauw in z'n mond geworden, dat is een feit dat zeker is. En het kritisch vermogen ontbreekt bij velen.
Vooral voor kinderen is dit een naar voorbeeld.

Dat merk je wanneer mensen lachen om een grap, hetzij met een lachmachine als op een natuurlijke manier, terwijl het eigenlijk om te huilen is.

Ik ben blij dat er meningsvrijheid bestaat. Maar dat betekent niet dat je met een botte bijl kunt werken wanneer het jouw uitkomt.

Elkaar op een nette manier de waarheid zeggen kan volgens mij geen kwaad.

Daar zal ons land wel bij varen, denkt u ook niet?