EEN PAS OP DE PLAATS

In verband met de vliegtuigramp

Houd ik even op met schrijven

Maar ik wil niet achterblijven

Om iedereen  die verward zijn door verdriet

Te zeggen: "God verlaat u niet"

Ook mensen gebruikt Hij daarvoor

Dat heb ik nu wel door.

 

Hopenlijk tot over enkele weken

HET ALLERVOLMAAKSTE GEBED

Onze Vader , die in de hemelen zijt

Uw naam worde geheiligd

Uw Koninkrijk kome

Uw wil geschiedde

Gelijk in de hemel

Alzo ook op deze aarde

Geef ons heden ons dagelijks brood

En vergeef ons onze schulden

Gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Leid ons niet in verzoeking

Maar verlos ons van de boze

Want van U is het koninkrijk

En de kracht

En  de heerlijkheid

Tot in der eeuwigheid

AMEN

OORLOG EEN VERSCHRIKKELIJK KWAAD!

OPDAT WIJ GEDENKEN

EVA, MOEDER ALLER LEVENDEN

Laatst hoorde ik een opmerkelijk verhaal over Eva.

Wetenschappers hadden uitgedokterd dat Eva geen verleidster was waardoor het kwaad op de wereld gekomen was, maar een heilige.

Ik fronste mijn wenkbrouwen  en dacht, het een kan waar zijn ,maar ook het andere. Tenslotte wordt Eva ook de moeder aller levenden genoemd.

En dat is geen kleinigheid.

De laatste tientallen jaren is de uitdrukking: de mens is

geneigd tot elk kwaad verdonkeremaand.

Evenals men de duivel heeft doodgezwegen.

De Bijbel komt zo ook niet tot z'n recht.

Want Gods genade komt zo op een klein pitje te staan.

En laten we eerlijk zijn Gods genade is niet goedkoop.

Wij als mensheid hebben die genade niet verdiend 

Gods Zoon is op de aarde gekomen om ons uit de misere te helpen. Daar was geen ander toe in staat.

De nadruk ligt bij veel christenen op de goede werken met de goede doelen, maar als de kern van het Evangelie

verdoezeld wordt is er geen fundament waarop je kan bouwen. Dacht u ook niet?

BRONNEN VAN HET HEIL

Ik zal met vreugde scheppen uit de bronnen van het heil

Dat was de tekst uit Jesaja 12 vers 1-3

Het volgende gedicht heeft mijn man daarover gemaakt:

 

"k weet niet hoelang het nog zal duren

Maar eenmaal ga ik door de poort

Heel mijn bezit is niemendal

Niets dat mij toebehoort

 

De datum is nog niet geschreven

't Kan jaren zijn of nog maar even

De Heer Hij kent mijn naam

Hij roept die en ik ga

Waar ik met lege handen sta

 

Ik heb geen kracht meer alles faalt

Maar Vader heeft mij thuis gehaald

Verwonderd sta ik rond te kijken

Met handen boordevol geluk

 

Een paradijs van kleuren

Met bloemen overal

De bloemen staan te geuren

Het water is kristal

 

Het licht heeft duizend kleuren

De bron blijft altijd gaan

'k Zie wonderen gebeuren

En duiz'lend blijf ik staan

 

Hier wordt nog strijd gestreden

Hier is geluk beperkt

Hier wordt veel pijn geleden

Hier wordt verdriet  verwerkt

 

Daar is een rijk van vrede

't Geluk is onbeperkt

God deelt Zijn liefde mede

Met brood en wijn versterkt

 

F. Bezemer 1928-1985.

DE BRONNEN VAN HET HEIL

HOOFDSTUK 6

Onderstaande foto's zijn van de laatste kleuterklas, net voor mijn trouwen.
Van kleuterschool tot kleuterschool  was het thema
De klassen waren toen wat groter zoals u ziet. Je had er wel een assistente voor nodig.
Na mijn huwelijk ben ik op latere leeftijd nog weleens als invalster op de school van mijn man werkzaam geweest.
Het werk met kleuters heeft altijd mijn hart gehad .
Na mijn man zijn overlijden in 1985, heb ik van tijd tot tijd als oppas-oma  gefungeerd.
Nu heb ik andere voorkeuren vanwege mijn leeftijd zoals het opschrijven van mijn herinneringen.

Dit hoofdstuk is het slot van deze etappe.


Kleuterklas uit 1955

HOOFDSTUK 5

Dit is een foto van de gymnastiekclub die een uitvoering gaf.

  Sommige ken ik nog wel van naam.

Van huis uit werd sport wel geanimeerd.
Zwemmen dat was een sport wat iedereen wel kende.

Boven op zolder hadden we ook ringen waar we dikwijls een vogelnestje in maakten.

Net na de oorlog hebben we veel wandelmarsen gelopen.

Inmiddels was ik toen al op de Huishoudschool in Rotterdam.

Daarna ben ik naar de Kweekschool gegaan om me als kleuterleidster te laten vormen.

Een heerlijke tijd waar we hard gewerkt hebben maar ook  veel plezier hebben gemaakt.

Een van mijn nichten deed dezelfde opleiding en werd

ook een vriendin.

We waren van plan vooraan in het lokaal te gaan zitten, want we wilden ons uiterste best doen.

Of dit helemaal goed gelukt is?

De cijfers voor praktijk waren in ieder geval heel goed.

En voor de rest zette we de bloemetjes ook wel eens buiten, zodat we iedereen aan het lachen maakte.

Toen de bakvisleeftijd voorbij was kwamen er wat jongenmannen op ons pad, zodat wij een andere koers gingen varen.

Het min of meer grappige was dat mijn vriend ook bij het onderwijs werkzaam was en wel bij de lagere school.

Zelfs onder hetzelfde bestuur.

Je zou zeggen dat de intergratie kleuter en lagere school

toen al een basis vormde.

HOOFDSTUK 4

Hieronder komt nog een foto van een later tijdstip.

Toen was ik de jongste niet meer.

 

Wat ik wel grappig vind is het feit dat ik diverse kledingstukken nog goed kan herinneren.

Daar hechtte ik als kind ook veel waarde aan.

Nu had mijn moeder een goede smaak en de stof waar mijn oudste zuster dikwijls onze kleding van maakte was van goede kwaliteit.

Wel met het gevolg dat wij er lang over deden, maar ja in een gezin van acht meisjes was dat wel prettig, want het werd van de een op de ander overgedragen.

Je was wel dolgelukkig wanneer je zelf iets nieuws kreeg.

 

Ik herinner me ook nog een cadeautje uit mijn lagere schooltijd wat ik lang bewaard heb.

Het was een poeziealbum. De kwaliteit van het papier was niet zo goed omdat het echt oorlogspapier was.

Op de eerste bladzijde stond: 

Deze album behoort aan mij

Zolang ik hoop te leven

Pietertje is mijn naam al bij de doop gegeven

Keemink is mij van

Al van mijn vaders stam

Pernis dat is de plaats waar ik ter wereld kwam

Leef ik lang of leef ik kort

Dat is de wil van onze God.

HOOFDSTUK 3

Hier sta ik op de foto met mijn broertje en twee oudere

zusjes. Het was in het jaar 1940. Het jaar waarin de tweede wereldoorlog  begonnen was.

Ik was toen 7 jaar. Ik herinner me nog dat wij heel vroeg in de morgen naar beneden moesten, waar wij op wat matrassen verder mochten slapen, maar daar kwam niet veel van natuurlijk.

Wij wisten niet wat een oorlog inhield, maar dat het gevaarlijk was begrepen  we  wel, omdat een meisje uit onze straat door een scherf getroffen was.

Naderhand hebben we enkele dagen en nachten in de schuilkelder gebivakeerd.

HOOFDSTUK 2

Zoals u ziet is dit wel een erge oude bewogen foto van de kleuterschool. Ik denk dat het uit het jaar 1938 was.

Ik mocht in het kopje roeren.

Enkele onderwijzeressen die er opstaan heb ik later nog als collega's mogen ontmoeten.

 

Diverse dingen kan ik me nog uit die tijd herinneren.

Ik weet nog dat ik een bloesje aan had met een matrozen kraagje .

Het bloesje kreeg meer waarde toen ik uitgekozen werd als schipper, toen we het spelletje deden van: Schipper mag ik overvaren.

 

Een keer is er iets ergs gebeurd, in mijn kinderogen dan.

Ik verveelde mij denk ik, want Ik had een van mjn gebreide kousen uit getrokken en toen moest ik voor de klas komen met een bloot been. Verschrikkel toch in het jaar 1937.

 

Zelfs de gordijntjes voor het raam kan ik me nog herinneren. Echt gezellig met sprookjes erop.

.

WAT MEMOÏRES ( hoofdstuk 1)

Het is tegenwoordig ' in" om als  oudere wat herinneringen op te schrijven, of laten schrijven, soms uit lang vervlogen tijden.

Ook ik heb dit gedaan, soms in etappes.

Vandaag heb ik als titel:

VAN KLEUTERSCHOOL, TOT KLEUTERSCHOOL

Hier zit ik naast mijn jongste broer.Toen onze mop een mopje was, was  wel van toepassing op mij.

Maar even zijdelings opgemerkt, met de jaren is het wel een mop geworden.

Ik vind het fijn dat mijn ouders deze foto's hebben besteld bij de schoolfotograaf.

Want het zijn met recht kapstokjes geworden waar je de herinneringen aan kunt ophangen.

VERTROUW OP DEN HEERE

OPENBARING 3:20

 

WANDTEKSTEN UIT GROOTMOEDERS TIJD

BELIJDENISTEKST

SPREUK

OUD WORDEN WILLEN DE MEESTE WEL..

Maar oud zijn, is andere koek.

Mijn man en ik kwamen allebei uit een groot gezin.

Heel gezellig met de festiviteiten die we meegemaakt

hebben. Maar de laatste jaren zijn het veelal begrafenissen.

Van mijn man z'n kant is de helft nu overleden.

Dat laat toch wel lege plekken achter.

En veel verdriet bij de familieleden.

En wanneer jezelf in diezelfde leeftijdcatogorie zit komt de vraag in je op: wie zal de volgende zijn. Ik zelf misschien?

Ja, de dood is meestal niet tegen te houden, al kan het voor sommigen nog een kwestie van uitstel zijn.

Degene die overleden zijn lieten veel herinneringen na.

Kostbare herinneringen.

Zij waren allen gelovig opgevoed en zijn gelovig gebleven.

De teksten op de rouwkaarten geven daar een getuigenis van.

Zelf heb ik een poosje rouw en trouwteksten bewaard die op hout of fluweel waren ge (brand) schilderd. Waar anderen de leksten als ouderwets naar de kringloop deden, kocht ik ze weer op. Het gaf mij in verdrietige tijden weer  moed.

Och, het zijn de kleine dingen die het soms doen.

Een paar van die teksten zal ik deze week plaatsen en misschien put een van de weblog bezoekers er ook wel troost uit.

WAT EEN MOOIE ROZENBOOG

GEFOTOGRAFEERD DOOR ELLEKE ZWAAL in ZWOLLE