Langs deze weg wens ik al mijn lezers en lezeressen een vrolijk Pasen
De lente heeft zijn intrede gedaan en alles groeit en bloeit weer.
Zoals u in het voorwoord van mijn weblog heb kunnen lezen
heb ik veel geschreven, ernst zowel als humor
Na het overlijden van mijn man kreeg ik een condolantiekaartmet het opschrift: "afscheid nemen is met dankbare handen meedragen al wat herinneringen waard is".
Ik heb daar gehoor aan gegeven, onder het motto: wie van zijn herinneringen kan genieten (en het met anderen wilt delen) leeft twee maal
Ik ben zo vrij om deze weblog daarvoor te gebruiken.
Om te beginnen geef ik in het kort mijn levensloop weer die ik met
met mijn man Fred Bezemer heb mogen doorlopen.
Ik heb dit de titel gegeven:
DE NOTENDOP
DE ACHTERUITKIJKSPIEGEL
Ik huil
Ik weet nu wat het is
Gemis
Mijn man maakte ook liedjes
net als Toon (Hermans)
Alleen niet zo gewoon
Hij deed het met wat moeilijker woorden
Omdat dit hem bekoorde
Toch kocht hij voor mij een tegel
van Toon
Dat vond hij gewoon
In goede dagen
noemde hij mij Petra
Waarom vergat ik te vragen
Hij noemde mij ook weleens een bron
Waaruit hij water putten kon
Dit water liet hij dan stromen
En zo is het gekomen
Zijn ogen konden fonkelen als wijn
'k Wist niet dat ogen zo konden zijn
Hij was wel klein van stuk
Maar kende het geluk
Daarin werd hij ook groot
Trouw tot in de dood
Het zuurstoftekort heeft hij niet meer
Nu heb ik het, dat komt door 't zeer
Soms kijk ik door de ruit vooruit
Maar dan, door een gedachte
Ontneemt dit weer mijn krachten
Dan val ik terug in het verleden
Heb moeite met het heden
33 jaar samen
Het was een zegen
Amen
20 jaar getrouwd
Een plant met een kaartje:
"Minstens het dubbele"
't Heeft niet zo mogen zijn
25 Jaar getrouwd
Net uit het ziekenhuis
Een hartinfarct
Dat was zijn kruis
30 jaar getrouwd
Bloemen met een kaartje:
"Als één dag"
Ik keek verwonderd op
Dat mag
Mijn man had mij verkoren
Nu is hij er niet meer
Ik heb mijn wederhelft verloren
Dat doet zeer
Fred stond nuchter in het leven
Maar ik had mijn ogen niet dicht
Ik wist wat er soms schuilde achter de gein
Een inhoud die er echt mocht zijn
Sommigen gingen zijn woorden
op een goudschaaltje wegen
Dit stond hem soms wat tegen
Maar het kwam toch te pas
Dat het een goud schaaltje was
Zijn opgewektheid van overdag
Was soms van tranen in de nacht
Want een lach en een traan
Liggen niet ver van elkaar vandaan
Hij beukte er op los
Als ze mij wilde verlagen
Hij wilde zelfs zichzelf er aan wagen
Hij kloofde het brandhout aan stukken
Met een slag
Afreageren mag
Zeg het met bloemen
was bij Fred niet altijd in
Maar hij bracht andere geschenken
voor het gezin
Het zaad wat hij daarbij gaf
Zal bloeien ook na het graf
De zusters in het ziekenhuis
Huilden, hij was hun vriend
Hij heeft die naam ook wel verdiend
Fred hield overal de touwtjes
in handen met resultaat
Maar thuis liet hij ze vieren
Je weet wel hoe dit gaat
Wij waren een eenheid
in de diepste zin
Het hemels leven was zijn streven
en dat is nu "in"
Wij kenden veel vreugde
maar ook verdriet
Maar wie kent die beide nu niet?
Een paar apart als stel
Jawel
EEN PAAR APART
Geen roos was mijn eerste kado
Maar een Bijbel
ik dacht zo, zo
Als kado gaf ik hem een fototoestel
En daarna een sportjack
Dat vond hij niet gek
Wij ontmoette elkaar op:
De korfbal. De Arjos
Het evangelisatiewerk
Op school en in de kerk
Ik liep al maandenlang lang
van hem te dromen
Maar hij had schijnbaar
nog nooit van mij vernomen
Toen sloeg op een bruiloft
Een vonkje over zowaar
En het was toen bijna voor elkaar
Het begon in de lente
Al in de Boerenhoek
Zijn luiddruchtige woorden
Was hij toen even zoek
Hij zat op hete kolen
Ik had zijn hart gestolen
Wat zou ze zeggen:
'k Moet er nog over denken?
Maar dezelfde avond zou ik
hem mijn jawoord schenken
Zijn schroom was hij toen wel kwijt
En ik werd door velen benijd
Er verstreken enkele weken
Toen hielden we de Arjos voor bekeken
Ook de korfbal zeiden we vaarwel
Wij bezochten toen de woonwagenbewoners als stel
Soms reden we met een bakfiets
Vol beddengoed door de Pernisse straten
We liepen zodoende wel in de gaten
Ook waren we samen op
een evangelisatiekoor
Hij was daar dirigent
En als lid werd hij met mij verwend
Ik zong toen tweede stem
Maar dit lag niet alleen aan hem
Bij het huwelijk was het
een grote vreugde
Voor Jan en alleman
Het was dan ook haast een volksfeest
Als je dit vatten kan
Na een jaar diende een baby
zich bij ons aan in bed
Wij moesten er wel aan wennen
maar het gaf toch ook veel pret
Anderhalf jaar na de eerste spruit
Kwam de ooievaar weer
met een kleine guit
Daarna kwamen er nog twee
Wij waren met twee zonen en
twee dochters best tevree
Van woonplaats veranderden
wij nog weleens
kriskras door het land
Want om steeds op dezelfde plaats te blijven
daaraan hadden wij het land
Hoewel Fred een alleseter was
op creatief gebied
Blonk hij toch wel uit
Bij toneelspel en het lied
Wij werkten dikwijls samen
Ik het meest achter de schermen
Omdat ik me ook over de
kinderen moest ontfermen
Wij interesseerden ons voor
School, kerk en politiek
En speelden daarbij in
op het publiek
Fred was een vurig oranjeklant
Daar wilde hij niet om jokken
Je kon dit ook duidelijk zien
Aan zijn stropdas en zijn sokken
De bank was dikwijls een rustplaats
Voor onze vermoeide geest
Dat kwam ook omdat wij niet
altijd aan het spreekwoord hielden:
"Schoenmaker, blijf bij je leest"
Zo deden we van alles
Sjouwden van hot naar haar
De kinderen wenden daaraan wel
Ook al vonden zij het soms raar
Na tientallen jaren onderwijs
Ging hij met pensioen
Hij moest het na een hartinfarct
Wat kalmer aan gaan doen
Maar achter de ruiten zitten
was er echt niet bij
En na wat overwegen
Kochten we en boerderij
Hij had dit na zijn pensioen
Altijd al willen doen
Wij kochten nu in Drenthe
Een grote boerderij
En kregen er weldra wat beesten bij
Bij de beestenboel werd er
ook nog geëxposeerd
Met schilderwerk wat
we pas hadden geleerd
Wij hebben niet stil gezeten
in deze "Hobbyhoek"
Want 12.000 mensen
brachten ons daar een bezoek
En als de meidoorn bloeide
En alles stond in knop
Dan zeiden we tegen elkaar
Het geluk dat kan niet op
De koffie schonken we gratis
Wij waren niet zo star
Maar voor de onkosten hadden we wel
Een busje op de bar
Maar hoe het is gekomen
Dat weten wij echt niet
Maar Fred kreeg weer een hartinfarct
Dat gaf heel veel verdriet
In 1985 ging hij van ons heen
En bleef ik met mijn kinderen alleen
"Tot ziens" waren zijn laatste woorden
aan mij en mijn kroost
Dit gaf ons troost.
Ik memoreer nog even voor ik stop
Geloof me: dit was met recht
EEN GOED GEVULDE NOTENDOP
