VRIENDEN
"Een vriend is iemand die voor je bidt voor je vecht"
Het zijn woorden die Toon Hermans heeft gebruikt en wat destijds als spreuk op tegeltjes is geplaatst .
Tim woonde met zijn vrouw en zijn gezin anno 1952 in het Pernisse woonwagenkamp.
Mijn man en ik kwamen er dikwijls om wat koffie te drinken en te keuvelen.
Hoewel wij in het woonwagenkamp bekend stonden als leiding van het evangelisatie- woonwagenclubwerk werd er niet gesproken over het geloof, op nadrukkelijk verzoek van Tim.
Zijn kinderen mochten eerst ook niet op de club.
Maar toen hun vriendjes en vriendinnetjes wel gingen en enthousiast waren, ging Tim overstag en mochten zijn kinderen ook op de club.
De eerste ronde was gewonnen.
Mijn man reed op een keer het kamp op en ontmoette wat kampbewoners, die heftig stonden te discusieëren.
Mijn man kwam dichterbij en zei: "wat is er hier aan de hand?"
"Meester", als zodanig stond hij bij het kamp bekend: "zij is weg"
en met een richtingsgebaar wist meester waar ze het over hadden.
'Zij' was een negentienjarige vrouw die al een poosje samen woonde
met een oudere man, die niet zo goed bekend stond.
De meeste kampbewoners stonden er dan niet gek van te kijken dat ze aan de haal was gegaan.
"Waar is ze heen?" vroeg de meester.
Ja, daar konden de kampbewoners ook geen antwoord op geven.
"Misschien wel naar de rosse buurt in Katendrecht".
"Nu, dan ga haar opzoeken" zei meester Bezemer en wilde rechtsom
keer maken.
Maar daar werd een stokje voor gestoken door Tim die zei: ''meester vind je het goed als we daar eerst eens over praten onder het genot van een kopje koffie?''
Dat werd accoord bevonden en even later zaten ze achter een kopje koffie wat Tim zijn vrouw had klaargemaakt.
''Nu moet jij me eens even vertellen', zei Tim "wat de reden is dat je die vrouw wilt opzoeken?"
Meester hoefde daar niet lang over na te denken en zei:
"ik doe het eigenlijk in navolging van Jezus.
Ken je het verhaal van de Samaritaanse vrouw uit de Bijbel?"
Tim schudde zijn hoofd, en zei: "daar heb ik nog nooit van gehoord,
maar vertel".
En meester Bezemer vertelde van de Samaritaanse vrouw, die midden op de dag aan het water putten was en daar Jezus ontmoette.
Deze vrouw stond niet zo goed bekend omdat ze aan lager wal geraakt was
en zich ongelukkig voelde.
Vijf mannen had ze gehad en de man die ze nu had was haar eigen man niet.
En toch had Jezus haar aangesproken.
Ja, Hij had haar eigenlijk zelf opgezocht om haar uit deze ellendige situatie te redden.
"Ja ja" zei Tim, "en nu wil jij het hoertje, want zo kun je haar wel noemen, om deze reden opzoeken?"
"Krek", zei meester en stond op om de wagen te verlaten en zijn woorden om te zetten in daden.
Tim was onder de indruk, maar pakte meester bij de kraag en zei:
"Luister eens, daar kun je niet alleen heen, want als je haar vind zul je ze niet gemakkelijk meekrijgen. En of je er zelf goed afkomt is ook nog de vraag.
Ik ken namelijk die omgeving omdat ik er vroeger gewoond heb".
Maar meester hield voet bij stuk.
Toen bedacht Tim zich niet langer en zei: "dan ga ik met je mee".
Even later tuften ze met het autootje van Tim het kamp uit, richting Katendrecht.
Toen ze echter de Burgemeester van Esstraat uitreden zei Tim:
"zeg meester als je nu dat meisje vindt, wat doe je er dan mee, want je kunt het toch niet bij jouw op de kamer nemen, dan gaan de mensen kletsen
en trouwens dit hoort natuurlijk ook niet".
Meester grinnikte en zei: "daar heb ik eerlijk gezegd nog niet aan gedacht".
Het was even stil. Toen hervatte Tim het gesprek en zei: "is er niet een dominee die hier een oplossing voor weet?"
En het was alsof er wat spot in zijn woorden doorklonk. Want zo hoog hadden hij deze niet aangeschrevende, zoals de meeste kampbewoners.
"Nu", zei meester," je brengt me op een idee, stop maar want hier staat
een pastorie".
En nadat Tim stopte stapte meester uit, richting pastorie.
Het duurde niet lang voordat hij terug kwam met de woorden:
"het is voor de bakker, zijn vrouw zou het bed opmaken".
Tim was even van slag en mompelde met een brok in zijn keel: "dus zulke pastoriebewoners zijn er ook".
Welgemoed gingen ze nu verder, de rosse buurt tegemoet.
Tim leerde meester hoe hij met de eigenaresse van de bar moest omgaan. Tevens hoe er een pilsje gedronken moesten worden met één bil op de kruk van de bar.
Tent in, tent uit, gingen ze.
En het resultaat? Nihil
De vogel bleek gevlogen, waarschijnlijk naar Amsterdam. En daar was het zoeken als naar een speld in een hooiberg.
Een vergeefse tocht dus?
Nee, want zo kon ik een verhaal hier op de weblog neer zetten, wat het vermelden waard was.
