DE BRON IN DALFSEN

Het was Zaterdagmorgen en ik woonde pas in Zwolle."
Veel kennissen had ik nog niet en de enigste waar ik weleens contact mee had was niet thuis.
Ik voelde me wat depri en verlangde naar wat vrolijkheid.
Maar waar kon ik die vinden?
Het was alsof er een engeltje op mijn schouder neerstreek die mij influisterde: "pak je snorfiets maar en ga maar richting Dalfsen".
Een andere keus had ik niet daarom deed ik maar wat me ingefluisterd was.
Bovenstaande foto is een afdeling van een conferentieoord
"De Bron".
Toen ik de naam "SHALOM" zag staan was ik helemaal in mijn nopjes, want zo heette ook mijn man zijn liederenboek,wat hij gebruikte op zijn tienerkoor.
De deuren stonden open en muziek klonk mij tegemoet.
Ik heb daar ook een gedichtje over gemaakt.

DE BRON

"De bron" is eigenlijk geen kerk
maar een conferentieoord
Daar mocht ik menige keren
Veel van de Bijbel leren
Je werd daar ook toegerust
voor het werk van de Geest
Het leven leek daardoor een feest
Want kwam je daar vandaan
Dan kon je gemakkelijker het leven aan
De uitingen waren soms wel apart
Maar dit baarde mijzelf geen smart
Onze kerken zijn in mijn oog
Soms wel ontzettend droog
Je mag daar wel van de Geestesgaven snoepen
Maar beslist geen Halleluja roepen
Vormelijk en degelijk is daar het devies
Het is niet het kader waar ik voor kies
ik hou wel van vrolijkheid in de tent
En ben in mijn leven daar ook mee verwend
Dus wat let ons om te proberen
De kerk op dit punt te bekeren
Van ons gezicht straalt dan een lach
Omdat je in God geloven mag.

ZO VRIJ ALS EEN VOGEL IN DE LUCHT

EEN BRIEF AAN GOD

Als mens mocht ik deze aarde vervullen

Ik wil daarvan wel iets onthullen

Als Adam of Eva leefde ik in Uw tuin

Soms was het een paradijs maar ook weleens puin

Als Noach timmerde ik voor U aan de weg

Als Jozef had ik ook verschrikkelijk pech

Ze stopte mij in een put waar het donker was

Gelukkig mocht ik er weer uit, want het gaf geen pas

Als Elia verschool ik me ook in de woestijn

Omdat ik aan het einde was van mijn latijn

Als Job voelde ik me soms ook arm en rijk

En in mijn hart gaf ik zijn vrouw wel gelijk

Als Petrus was ik soms een haan

Die overal voorop wilde gaan

Maar als ik op de golven liep wat schrik

Dan was ik een echte bangerik

Ik riep dan ook weldra: "Heer, Heer ik verga"

Als Maria, Martha's zus

Zat ik stil te luisteren dus

Maar het kon ook wel gebeuren

Dat ik als een Martha liep te zeuren

Als christen heb ik getracht een volgeling te zijn

Ik heb gestreden op mijn terrein

Zo heb ik echt van alles gedaan
Here God zie mij aan

Want het volwassen-zijn bracht mij soms op een verkeerd spoor

Weer te geloven als een kind, daar teken ik voor

Ik ben nu gekomen aan het slot

U bent Almachtig U bent God.

BEELDSPRAAK

De meesten mensen tegenwoordig weten wel iets van een beeldspraak.
In het dagelijkse leven kom je het telkens tegen.
Bijvoorbeeld:  Ik heb honger als een paard.
Of hij is zo verstrooid als een professor.
Of van een kale kikker kun je geen veren plukken.
In heel wat spreekwoorden  kom je het tegen.
De Bijbel staat er ook vol van
Of beter gezegd de Bijbel wordt er ook dikwijls bijgehaald.
Zo heb je de uitdrukking, zo arm als Job, of precies het tegenovergestelde, zo rijk als Job.
Wie zich zelf vernedert zal verhoogt worden.
Of wie een kuil graaft voor een ander,valt er zelf in.'
Kortom teveel om op te noemen.
Dat je alles wat in de Bijbel staat als beeldspraak moet verstaan lijkt me niet wenselijk.
Het is beslist ook historisch.
Daar zijn ook genoeg voorbeelden van.
Wat mij persoonlijk wel opvalt tegenwoordig dat er veel als beeldspraak naar voren gebracht wordt.
Bijvoorbeeld: wandelen op het water.
Dit komt uit het hoofstuk waar Jezus over het water wandelt.
Dat kan natuurlijk niet echt zijn gebeurd, zegt men
En dat Petrus ook een poging doet, gelooft men ook niet. Evenals de vele andere wonderen die in de Bijbel staan.
Men wil alles met het verstand verklaren en dat gaat natuurlijk niet.
En de vraag is wat je daarmee opschiet.
Morgen hoop ik een gedicht naar voren te brengen waar ook heel wat beeldspraak in naar voren komt.
Dus wat mij betreft tot morgen.

AAN MOOI STUKJE NATUUR IN GRONINGEN

Foto ingestuurd door ClARY.BEZEMER

MET MIJN HOND IN DE TREIN

Eigenlijk vond mijn hond dit niet zo fijn

Maar op een keer nam ik een besluit

En gingen we samen een week-end uit

Na het instappen van de trein

Voelde ik me op veilig terrein

Ik ontdeed me van mijn jas en mijn tas

En voelde me op m'n plaatsje in m'n sas

Maar ik had niet in de gaten

Dat ik de hondenketting had losgelaten

Deze nam plotseling de kans waar

En vloog door de geopende deur zowaar

Ik bedacht me geen tel en ging er achteraan

Mijn jas, tas, alles liet ik in de trein staan

En tussen al die drukte op het perron

Liep en schreeude ik zo hard als ik kon

Even leek het of mijn hond niet wilde horen

En aan mijn geroep zich niet wilde storen

Maar toen bekeerde hij zich gelukkig toch

En kon ik op tijd in de trein stappen nog

Een zucht ontglipte de reizigers in de trein

Zij hadden meegeleefd dat vond ik fijn

Nu is mijn hond al jaren er niet meer

Maar ik denk nog wel aan hem, ook deze keer

HET LICHT VAN BOVEN

DE CLOWN

Wat is de clou van een clown , ja weet u het?

Is het iemand die de bloemetjes buiten zet?

Is het iemand met een maskertje op?

Of is het een treurniet in de dop?

 

Je kunt er diep over filosoferen

Zodat je de zaken zelfs kunt keren

Het masker af en een sprong in de lucht

Waarbij de zorgen zijn weggevlucht

 

Een clown is ook beslist een mens

Hij kent als hansworst ook een grens

Hij kan lachen als hij van binnen huilt

Terwijl er huilend toch een glimlach schuilt

 

Een clown, een pierrot of een Pipofiguur

Zij bouwen een brug en slechten een muur

En als zodanig zijn ze van grote waarde

En kunnen we ze niet missen op deze aarde.

MET EEN HEERLIJK BRIESJE OP DE ZEILBOOT

NABIJ KAMPEN

HEBBEN WIJ EIGENLIJK NOG KERKEN NODIG?

We zijn er eigenlijk al eeuwen mee verwend.

In iedere plaats, dorp of gehucht, stond wel een kerkgebouw, of meerdere.

En een kerkplein of een kerkstraat zijn voor ons geen onbekende  namen.

Wij woonden vroeger aan de kerkweg.

Ik heb daar ook een alternatief gedichtje van gemaakt.

 

KERKWEG

Wij woonden eens wel pech

Aan de Kerk-weg

Toen we er woonden zagen we er wat anders in

Maar nu gebruik ik het in negatieve zin

 

Want de kerk was zo ingeburgerd als gebouw

Maar nu lijkt zij in de rouw

Zij treurt om hetgeen er is geweest

En kijkt nog niet uit naar het volgende feest

 

Soms zit zij bij de pakken neer

En zegt: zo kan het echt niet meer

Al wat mooi is, lijkt verdwenen

Een schaduw is er voor verschenen

 

Maar op het pad terug naar af

Zag ik een heel klein bloempje op het graf

Het bloempje stond zacht te wuiven op haar steel

En dat paste mooi in het geheel

 

Kerk weg? wel nee

Want de puinhoop bracht nieuw leven mee

En ik zie het nu pas

Het bloempje komt voort als uit de as.

 

Want het vuur verteerde alle schijn

En daarom is dit leven fijn

O, God, wat heeft U de kerk toch lief

Nu zie ik de kerkweg weer positief

DE ORCHIDEE

DE BLOEMEN LIJKEN VAN ZIJDE MAAR ZIJN ECHT.

DE MOEITE WAARD HÈ.

VOOR DE TWEEDE KEER IN BLOEI.

ENKELE SPREUKEN

Sommigen beweren bij hoog en bij laag dat zij niet (meer) geloven

Hun daden tonen het tegendeel.

Andersom komt ook voor.

 

Wij christenen zijn gered om anderen te redden.

 

De wereld op z'n slechts heeft een kerk nodig op z'n best.

DE VLUCHTSTROOK

Onlangs is de tt-race geweest in Laaghalen, vlakbij Assen.

Ik las dat het zo druk geweest was, dat de bezoekers in de bermen stonden. Ja, sommigen zochten zelfs de vluchtstrook uit, wat natuurlijk levensgevaarlijk was.

Het herinnerde mij aan een aantal jaren geleden toen ik naar de begraafplaats in Hijken was geweest waar mijn man was begraven. Op de terugweg wist ik de weg niet zo goed en vroeg het aan wat mensen.

Zij zeiden: Nu dat is wel gemakkelijk want langs de snelweg heb je  een parallelweg.

Ik was blij met deze berichtgeving en sloeg af.

Maar ik kwam op de vluchtstrook terecht, niets vermoedend.

Hoe dit afliep heb ik verwoord in het volgende gedicht: 

ENGELEN

Engelen op mijn pad, ja dat was me wat

Ik reed op een keer op mijn brommer zonder kommer

Bij Rouveen op 's Heren wegen

Maar o schrik ik kwam geen fietser tegen

Slechts de auto's snorden langs mij heen

En ik voelde me wel heel alleen

Want wat ik dacht was ook nog waar

Ik zat op een autoweg zowaar

't Was wel een vluchtstrook zoals dat heet

Maar ik mocht niet vluchten waar ik reed

Ik zocht hevig in mijn brein wat de oplossing kon zijn

Terug dat kon niet meer en ik kreeg wat hartzeer

Want de weg die voor mij lag was vreselijk lang

En ik werd toch wel een beetje bang

Toen begon ik maar te zingen

Ja, dat is het voordeel van die dingen

Een heel reprertair, had ik zowaar

Vroeger op school al geleerd

en dat leek me niet verkeerd

Want jong geleerd, oud gedaan

En dat stond mij best aan

Ik galmde net: "als 'g in nood gezeten

Geen uitkomst ziet, wil dan nooit vergeten

God verlaat u niet".

En heeft de politie dit geweten?

Ik denk het wel want de hulp kwam snel
"mevrouw, wat u doet is levensgevaarlijk hoor"

Ja, dat had ik ook wel door

"waar komt u vandaan en waar moet u heen"

De politie's leken mij niet van steen

Ik deed vlug uit de doeken

Dat ik naar een uitleg liep te zoeken

"Mevrouw, ze hebben ons gewaarschuwd en daar boft u mee"

En huplaklé pakten terstond, mijn brommer van de grond

Die ging mee in de achterbak

en ik mocht voorin voor het gemak

En het is echt waar, zij hadden het piekfijn voor elkaar

Zij brachten mij een groot gedeelte weer naar huis

Nu was voor mij geen kruis

Ja, ik vond het wel een paar apart

't Leken wel engelen (in het zwart)

In ieder geval was mijn dank groot

Voor deze hulp in nood

En ik zeg, ik vind dat de politie het heeft verdiend

Lang leve de politie, ze is mijn vriend.

DE OOIEVAAR KIJKT WAAR HIJ MOET LANDEN

Gefotografeerd door Elleke  Zwaal

VLAKBIJ

Tot mijn verrassing kwam ik op internet een gedichtje tegen
wat ik in mijn jonge jaren ook eens tegengekomen ben.
Ik wil het u niet onthouden.
VLAKBIJ
Je hoeft niet altijd zendeling te wezen om in de dienst van onze Heer te staan
Was voor je zieke buurvrouw ook maar eens de borden
Dan heb je ook Gods wil gedaan

Een koele drank, om Christus wil gegeven
Aan hen die dorstend langs je venster gaat
Staat evenzeer voor eeuwig opgeschreven
Als je de Geest maar leiden gaat

Wij moeten eens wat meer minder over godsdienst praten
Maar in ons leven christus laten zien
Thuis, in fabriek en werkplaats, langs de straten
Ook aan je maat waarmee je dient

Wij zullen ons volkomen moeten buigen
en daar slechts gaan waar Hij ons zenden zal
Wij zullen dagelijks van Hem moeten getuigen
In toga, boezelaar en overal.

EENHEID VAN DE KERKEN

Verleden week heb ik mezelf verwend met twee boeken  die mij op het rechte pad moesten brengen wat betreft de eenheid van de kerken.
Een glossy in verband met het 450 jarig bestaan van de Heidelbergse catechismus. En het allernieuwste boek van Carel ter Linde met de titel: "wat doe ik hier in Godsnaam"
In mijn ogen twee uitsterste,die toch bij elkaar schijnen te horen.
Maar ik kon er eerlijk gezegd geen touw aan vast knopen.
Op bepaalde essentiële punten weken zij wel erg uit elkaar.
En veel nieuws heb ik niet gelezen, eerlijk gezegd.
En toch horen zij bij elkaar, zegt men.
PKN Protestants kerkelijk nederland.
Is dit wel een juiste naam voor de eenheid van de kerken?
Het lijkt me voor voorgangers wel moeilijk om te onderscheiden waar het op aankomt.
De ene kant gaat de orthodoxe kant op en de andere de vrijzinnigen kant.
Wat betreft het nieuwe liedboek van de kerken is het geen probleem, want voor elk is er wel wat wils.
Bent u vrijzinnig ingesteld dan zijn de moderne liederen  present. Maar voor evangelisch gezinden kun je ook liederen in het nieuwe liedboek vinden. En ook aan de traditioneel ingestelden  is gedacht. Ja,alles is in een dik boek samen gebracht.
Laatst vroeg iemand aan mij of men in de kerken er voor elke stroming ook een aparte dominee is.
Nee, dat is uit de tijd.
Men streeft toch al een tijd naar eenheid? Men zegt dan nog weleens " eenheid in verscheidenheid" of met een modern woord te zeggen pluriform.Maar je hebt toch ook nog de middenmoot?
Ja die zullen de gulden middenweg nog willen bewandelen. Helaas lijkt dit soms op een spagaat.
.
Ik ben erg benieuwd hoe het in de toekomst zal gaan.
U ook? 

Onderzoek alle dingen en behoudt het goede"

www.dezonnigehoek.nl

DUIZEND VRAGEN, DUIZEND ZORGEN

Duizend maal gestorven voor God

Ja, dat was haar levenslot

Het misverstand was niet gering

Voor haar die doodmoe door het leven ging

 

Zij is niet goed, maar zij is gek

Aan dodelijke wapens geen gebrek

En tot slot kwam zij in een kliniek

De conclusie zij is psychisch ziek

 

Pillen kreeg zij bij de vleet

Maar kop op was maar een kreet

Waar moest zij haar zieke hoofd neerleggen

Niemand die haar dit meer kon zeggen

 

De dood had zij vaak onder ogen gezien

De euthanasiepil  een uitkomst misschien?

Men demonstreert tegen deze pil

Maar is dit leven dan nog Gods wil?

 

Van uitputting is de patiënt overleden

Is dit iets van vroeger of van heden?

 

Opschrift op een bord in een psychiatrisch ziekenhuis:

"De ziekte van de geest is het uitspelen tegen elkaar van voor en afkeur.

Het niet begrijpen van de diepe betekenis der dingen leidt tot een zinloos verstoren van de vrede.

BELOFTE

God belooft: Zijn Woord is waar

Hij is voor eeuwig Koning

Hij geeft Zijn Rijk aan ons ter woning

Leef dan in liefde met elkaar

 

God belooft: Hij is volmaakt

Al heb ik Hem verlaten

Hij houdt mij altijd in de gaten

Ik heb een machtig God, die waakt

 

God belooft: Jij bent Mijn kind

Hij biedt Zich aan als Vader

Sluit aan op deze levensader

Een bron, die alles overwint

 

God belooft: Hij is zo goed

Ik wil Hem toebehoren

Hij heeft mij eeuwig uitverkoren

Aan 't kruis gaf Hij voor mijn Zijn bloed

 

F.L.A. Bezemer  ( 1928-1985)

PITONDANS UIT AFRICA

Geschilderd door Wil Mazeland   GRONINGEN

WWW.kunstkamerwicla.blogspot.com

ZOMAAR WAT ONTMOETINGEN

Onlangs hoorde ik een verhaal van mijn zwager dat hij iemand ontmoet had in Spanje die mijn man goed gekend had.

Zij waren beiden op een camping en kwamen naast elkaar te staan.

Twee Nederlanders die diverse keren een kopje koffie bij elkaar dronken.Toen mijn zwager zich aan zijn buurman voorstelde zei deze met verbazing in zijn stem:

"Bezemer dat komt mij bekend voor, ik heb een een schoolhoofd gekend die ook Bezemer heette en hij woonde in Oosterhout (n.br).

Hij kreeg een zwaar hartinfarct en is enkele jaren daarna overleden. ik heb daar nog heel goede herinneringen aan.

28 jaar is het nu geleden en ik zal hem niet gauw vergeten, want ik was inspecteur in Noord-Brabant".

Zelf herinnerde ik me het voorval nog dat de inspecteur op de school kwam en gezegd had dat de school waar mijn man werkzaam was een oase was.

 

 

Ook kreeg ik enkele jaren geleden een foto waar twee oudleerlingen van mijn man opstonden.

De een had bij mijn man in de klas gezeten toen hij pas was begonnen als onderwijzer en de andere had bij mijn man in de klas gezeten toen hij met vervroegd pensioen ging.

Ook al in Spanje.

Het ontroerde me.

ACHTER MIJN TUIN

Een vrouwtjes eend. Met haar gele jonkies en zwarte nichtjes of neefjes.

ZO, DAAR BEN IK WEER

Zoals u gemerkt heb liet ik enkele weken de weblog voor gezien.
Dat had z'n reden want ik moest geopereerd worden van een kankergezwel boven mijn wenkbrauw. Als een berg zag ik er tegen op.
En allerlei scenarios gingen door mij heen. Zou men het gezwel weg kunnen halen en hoe beschadigd zou ik worden.
Zouden er nog complicaties bijkomen?
Kortom ik zat in de rats.
Maar nu ben ik herstellende en ik wacht maar rustig het resultaat af.
Het was een behoorlijke ingreep, maar het is gelukt om de kanker te verwijderen. Zonder veel pijn. Een felicitatie waard.
De dermatoloog zei bij voorbaat dat ik er wel anders uit zou zien. En dat was ook zo, moeders mooiste ben ik niet meer.
Enkele dagen is er een oog afgeplakt geweest.
Zodat ik met mijn ene oog alleen kon kijken.
Maar ik troostte me met de gedachte dat in het land der blinden één oog koning is.
Maar nu functioneert mijn andere oog weer vrijwel normaal, alhoewel onder mijn oog de huid van  de kleuren van de regenboog vertoont.
Het klinkt waarschijnlijk wat vreemd maar ik heb op de operatiedag het heel plezierig gehad.
De bediening en de sfeer was prima.
Tussen de middag werd ons nog een lunch aangeboden waar we allemaal van genoten.
We, dat wil zeggen vijf patienten en vijf begeleiders.
De patienten kregen allemaal ziekenhuiskleding zodat dit ook wat saamhorigheid gaf.
Het is nu bijna een week geleden.
En ik voel me wel weer in staat om de weblog te vullen.
Dus gaan we moedig voorwaarts.